*Dementie* ~Passie voor mijn werk~

Posts

Recente posts

Je waardevol voelen met dementie

Bij dementie houd het leven niet op het gaat door of je wilt of niet. Om zinvol te blijven leven met dementie heb je de belangrijke anderen nodig. Extra aandacht en kennis in de begin fase is van groot belang. Iedereen die te maken krijgt met dementie zal merken dat mensen met dementie soms het gevoel hebben ik kan niks meer. “ik doe er niet meer toe” Zij merken dat kleine handelingen niet meer lukken.en kunnen boos en snel geërgerd reageren op momenten door de dag heen. Dit komt vaak doordat er goed bedoeld veel uit handen wordt genomen. Dat is natuurlijk logisch omdat veel zaken niet meer vanzelf gaan of zelf zullen lukken . Eigenlijk loop je steeds tegen de lamp. Dan is de belangrijke ander die hierin kan ondersteunen heel waardevol. Want het blijft heel belangrijk om momenten te creëren die wel goed lukken. Blijf positief stimuleren in wat goed gaat al is het klein. Door bijvoorbeeld routine in te bouwen in de dagelijkse handelingen en kunnen er terug kerende handelingen weer

verder lezen »

Fijn, als ik gezien wordt in mijn eenzaamheid.

Ik ben een zelfstandige vrouw en kan mezelf prima redden. als mijn man weg ging op zakenreis had ik het rijk alleen en dat vond ik nooit erg. Nu voel ik me nog weleens onthand. Ik hou van dieren ben er gek op vooral op poezen die heb ik altijd gehad een heel stel. nu heb ik hannes en ligt altijd aan mijn voeten eind. Het is wel raar hoor, hij is wat hard en hoeft nooit te plassen. Hij miauwt als ik in zn buurt ben. Ach een lief diertje, “he Hannes ja je bent lief hoor!” Ik ga graag even alleen een wandeling maken. ik stik als ik de hele dag maar binnen moet zitten niet weten wat te doen. De mensen die er allemaal zijn wat moet ik hier toch? Mijn spullen staan hier allemaal. Hoe kan dat toch vraag ik me steeds weer af. Ik wil echt weer eens naar mijn vader en moeder daar ben ik al lang niet meer geweest, maar volgens mij zijn ze er al lang niet meer. Gek dat ik dat toch steeds denk. Hoe zou het met ze gaan ze zullen me wel missen en ik mis hen. Vooral als ik me alleen en verdrietig v

verder lezen »

Stagiaire’s in de dementie zorg, verdienen een rots in de branding!

Stagiaires en bol leerlingen in de dementie zorg verdienen een rots in de branding, ja toch? Willen we deze broodnodige zorgverleners van onze toekomst behouden? Als je jongeren wilt inspireren om in de ouderen zorg te gaan werken, denk ik dat er iets moet veranderen in de begeleiding van stagiaires. In de zorg. Er is te weinig tijd en ik denk daarom te weinig inlevende empathische begeleiding om dat te kunnen doen. Hoe kan dat? en waar ligt dit aan Ik heb me daar in proberen te verdiepen. Ik vind het jammer dat er te weinig wordt geïnvesteerd in intensieve begeleiding. Heb ook wel een aantal navragen gedaan en het stelt me treurig. In mijn observatie tijdens periodes van de jonge zorgverleners wordt er al veel gevraagd. Bij het begeleiden en verzorgen van mensen met dementie wordt er nog al wat van je gevraagd. Wat ik zie is dat zij te snel moeten mee draaien in het team. Er wordt veel van ze gevraagd en verwacht. Dan te bedenken dat velen nul ervaring hebben met dementie. Dan heb je

verder lezen »

De kracht van buiten

Vandaag ben ik wat somber en weemoedig. Ik ga naar buiten ik pak me goed in want een flinke griep heeft me de afgelopen dagen geen goed gedaan, benauwd,snotterig, en heftige hoofdpijn hebben mn energie level achteruit doen hollen. Ik heb even buiten nodig en weet dat het me altijd op andere gedachten brengt. Buiten is het koud maar de frisse lucht die ik inadem is heerlijk. Een opa duwt zijn kleinkind telkens opnieuw van de kabelbaan. Twee bejaarde hondjes lopen te langzaam volgens hun baasje, de ene lijn is ver van de andere ze hebben geen haast en aan hun grijze baardjes en rondom de ogen zie je dat ze al hoog bejaard zijn. De dikste komt nieuwsgierig naar me toe ik aai hem even over z’n koppetje. Dan komt de keuze ga ik rechtdoor of rechts het bruggetje over? Ik loop maar weer eens rechtdoor langs de vijver. Een meerkoetje baant zich een weg door hardnekkige groene kroost van de kleine vijver ik bedenk me dat het al best hard gevroren heeft het verbaast me dat er nog zoveel gro

verder lezen »

Meisje van 56…..

Meisje van 56 kijkend in een kastanjeboom met al zijn frisse net uitgerolde groene bladeren. De witte kaarsen mooi oplichtend in de zon . De blauwe lucht met witte watten wolkjes maken het beeld af. Het brengt me terug naar dat meisje. Dat meisje dat goed kon knikkeren en met haar hakken de mooiste potjes kon draaien in het zwarte zand onder de schaduw van de kastanje boom in het paadje naast ons huis. Dat ik mn nieuwe schoenen aan had was ik even vergeten en mn vrij lichte broek zag rond de billen zwart van het zitten achter knikker pot in het zand. Daar herinnerde mijn moeder me wel aan als ik thuis kwam. Vorige week keek ik tijdens het sporten weer in zo’n prachtige kruin. De kastanjeboom en z’n witte kaarsen het voelt voor mij altijd vertrouwt als ik ze zie. Als ik ziek was keek ik liggend vanaf de bank door de donkere takken naar het groene licht van de bladeren. De kaarsen kregen allemaal kleine balletjes die beloofde mooie donker mahonie kleurige kastanjes te worden. Veel te

verder lezen »

Pijn,

Ik zie haar als ik binnen kom en mijn dienst begint. Beteuterd en bijna verdrietig kijkt ze voor zich uit. Als ik goede middag zeg tegen iedereen raken onze ogen elkaar. Ik zwaai en lach mijn blije lach naar haar. Haar ogen lichten even op. Ik loop naar haar toe en zeg hai en noem haar naam. Ze zegt “dag lieverd” Als ik haar vraag hoe gaat het met je? Kijkt ze me serieus aan en zegt “ik ga naar huis! Ik ga naar mijn moeder als die er nog is. Bah waarom ben ik toch hier? Ik ga vandaag echt naar huis. Dat moet toch kunnen? Ik sluit haar in mijn armen. De lieve schat…. Ik zeg haar dat ik het begrijp ze kijkt me aan, ga je met me mee? Dat lijkt me gezellig zeg ik. Maar ik ben net binnen en heb wel zin in een warme chocolademelk, haar gezicht veranderd “oh das ook wel lekker, je had het vast koud buiten vraagt ze bezorgd. Wil jij ook? “Mag dat! Ja tuurlijk zeg ik, ga lekker zitten wil je er ook slagroom op. Haar ogen worden klein en lachen het uit “oh ja lekker! Later kom ik met de tw

verder lezen »

Dus ik kan hier blijven tot ik begraven wordt?

Ik zit samen met twee dames aan tafel we hebben net het warme eten op en zijn begonnen aan een heerlijk toetje. Onder de maaltijd hebben we al gezellige en serieuze onderwerpen besproken. Ook bespraken we het overlijden van de dag ervoor overleden lieve medebewoonster. We gaan haar missen, daar waren we het samen over eens. Is ze nu nog hier? vroeg één van de dames? Ja hoor ze is nog hier en is opgebaard op haar appartement en ze ziet er heel vredig uit. Het onderwerp schijnt de twee dames erg te interesseren en ik weet dat zij het onderwerp beide ook aankunnen. Wat mooi dat dat kan zegt de ene dame, dus ik kan hier blijven tot ik wordt begraven? Ja dat kan zeker en ik vertel erbij dat ik het persoonlijk ook altijd heel mooi en fijn vind. Goh zegt de andere dame ja dat is ook mooi. Ik vertel dat het voor naaste familieleden ook altijd heel fijn is dat deze mogelijkheid er is. De dame links van me kijkt me enthousiast aan en zegt nou dat is dan wat ik wil! Dit wist ik helemaal n

verder lezen »

Je weet mn naam niet meer, maar is dat erg?

NEE natuurlijk niet! Je kunt mijn naam niet meer onthouden, maar toch weet je wie ik ben. Als onze ogen elkaar raken zie ik de herkenning in je ogen en je non-verbale. Een blij of verdrietig gezicht komt naar me toe. Ik sluit je even in mijn armen en zeg zacht daar ben ik weer, “oh zo fijn” hoor ik in mijn oor. Ik help je op weg naar je vader en je moeder die er niet meer zijn. Je gaat naar huis zeg je resoluut! En ik zeg” ik ga met je mee! We lopen samen op naar je eigen appartement of heerlijk in de buitenlucht. We verdwalen in verhalen er is nog zoveel te zien en te vertellen. We lachen en ja soms ook huilen. De ontlading samen doet je goed. Het gevoel dat er iemand er speciaal voor jou is geeft rust en ontspanning. Dat doe ik zo graag voor jou. ANST EN ONZEKERHEID Bij het ontbijt zie ik een nog een hulpeloze dame ze kijkt me aan. Ik zie je machteloze blik en je steekt je hand in de lucht, dit is een steeds terug kerend ritueel geworden in de loop van de tijd. Ik kom naar je toe je

verder lezen »

Geruststellende woorden die afleiden van de schaamte.

De algemene dagelijkse levens verrichtingen oftewel adl zoals we de ochtend zorg noemen, is een belangrijk moment van de dag. De belangrijkste naar mijn idee. Een moment die wij als verzorgende/ begeleider mogen organiseren. dit kan vanuit een wederzijds vertrouwen, om letterlijk zo dichtbij iemand te mogen komen. Het bewust zijn dat het voor een verzorgende de normaalste zaak van de wereld is maar dat dit zeker niet geld voor de ontvanger van de zorg is een belangrijk uitgang 's punt. Daarbij is het heel belangrijkste om de eigen regie van de mensen met dementie te bewaken, hoe klein ook. Het snel en goed bedoelde willen overnemen beperken. Eigenwaarde blijft hierdoor in takt, het zorgt ervoor dat mensen vol vertrouwen de dag tegemoet kunnen omdat het waardig verzorgen hen veel steun geeft. Start de dag met een lach zeggen ze weleens Ze hebben gelijk! Het is mijn doel…… Als ik binnenkom op een appartement begint het voelen en observeren. Hoe is de gemoedstoestand “goedemorgen”

verder lezen »

Verborgen ik, dat ben ik ( schuifelend onderweg)

Haar achteruitgang raakt me Tegelijkertijd weet ik dat zij er zelf geen weet meer van heeft. Haar boven brein is volledig vervaagt dus het geheugen en het denkende brein werken niet meer. Het onderbrein (ook wel het emotionele brein genoemd) is overgebleven. Zie onder mijn blog de mooie uitleg over het brein met dementie, van Anneke van der plaats Zij leeft in het hier en nu zonder idee van tijd en geen idee waar zij zich bevind. Het hier en nu wordt afgewisseld met angst, blijdschap, boosheid en bedroefdheid. Herkenning die ik zie en voel is er nog steeds, maar het wordt troebel. Ik heb haar leren kennen toen zij zich nog met woorden kon uitdrukken. Die tijd is voorbij en ik zal het met mijn 5 jaar opgeslagen informatie moeten doen. Haar welzijn hangt nu totaal af van wie haar mag begeleiden. Blog… Verborgen ik, dat ben ik. Ik leef van emotie naar emotie. Mijn sprekende taal is nagenoeg verdwenen, maar soms komt er een mooie zin of een woord als ik me veilig voel, v

verder lezen »

Ik vergeet de dagen waarin ik leef

Door mooie en noodzakelijke gesprekken met deze lieve vrouw getroffen door Alzheimer, heb ik haar leren kennen. Ik heb geprobeerd haar wensen over welzijn en wat voor haar belangrijk is om te zetten in woorden. Zij die overgeleverd is aan de zorg omdat door dementie haar hersenen beschadigd zijn en zij niet meer voor zichzelf kon zorgen… Aan mij kun je gelijk zien in welke bui ik ben, ook horen trouwens. Neem me serieus. en vraag alsjeblieft even hoe het gaat , maar niet waar iedereen bij is. daar heb ik moeite mee en zal mijn antwoord steevast zijn dat alles oké is. Als ik vrolijk ben dan kun je daar niet om heen, ik praat wat luid en durf alles te zeggen wat ik denk. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen. Ik hou van gezelligheid en een fijn gesprek, vooral als ik soms even Mijn hart moet luchten met mijn rot ziekte. Alzheimer ja dat heb ik en af en toe even praten met iemand die ik kan vertrouwen helpt me. Het valt me soms zwaar. Ik kijk graag tv en heb hem veel aanstaan, m

verder lezen »

Het mooie en bijzondere is…

Het mooie en bijzondere is…. Mensen met dementie leven in het moment. Meegaan in dat moment, maakt de medemenselijke verbinding. Meegaan met emoties, meegaan in verwondering meegaan in de beleving van het nu. Het gevoel dat je gezien, gehoord en begrepen wordt maakt dat je vanuit vertrouwen samen kan genieten van de momenten van de dag….. Ook kun je zelf deze gezamenlijke momenten organiseren. Maak gewone momenten bijzonder. Er ontstaan zulke mooie momenten… Bijvoorbeeld in smaak beleving door samen iets lekkers te eten. wegdromen in geliefde muziek. Wandelen door favoriete jaargetijde,door herfst bladeren stiefelen. Sneeuw onder je voeten horen kraken. Heerlijk zitten met je gezicht in het voorjaarszonnetje of een wijntje buiten op een zomeravond. Samen lachen om de koolmeesjes die bungelen aan het pinda netje. Sta even stil bij een mooie boom of bloem. Gieren om toon Hermans en Laurel en Hardy Geluk heeft niet veel nodig, even samen in dat moment van zijn hoe mooi Juist de gewone

verder lezen »

Dit wil ik graag delen, eindelijk weer terug gevonden!

"Desiderata" is geschreven in 1927, door Max Ehrmann (1872-1945). Wijze woorden uit een ver verleden. Ik vond het 20 jaar geleden al mooi en in deze tijd helemaal! Eindelijk terug gevonden ik had het jaren op een A4tje En deel dit heel graag met iedereen…. Laat gerust een reactie achter wat je er van vind. Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede in stilte kan heersen. Sta op goede voet met andere mensen zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen; ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen; zij belasten de geest. Wanneer jij je met anderen vergelijkt zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd grotere en kleinere mensen zijn dan jezelf. Geniet zowel van wat je bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling houden voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn; het is een werkelijk bezit in de veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorz

verder lezen »

Onbegrepen gedrag Verdediging’ s mechanisme ? ….. jazeker!

Onbegrepen gedrag Verdediging’ s mechanisme ? ….. jazeker! Werken met mensen met dementie is een keus en werkt het best als je het vanuit je hart doet. Je zal je eigen inlevingsvermogen moeten blijven aanspreken en onderzoeken. Ze begon ineens te slaan! Hij werd zo boos en balde zijn vuist! Kijk nou! Ze schopt me! Ze spuugde ineens in mijn gezicht! Ze kneep me ineens in mijn armen! Hij reed keihard op me in met zijn rollator! Ik heb ze meegemaakt en nog, verbaasde gezichten maar ook boze collega’s, die vol ongeloof in hun ogen vertelde wat hun was overkomen. Ook ik kreeg ooit een stomp in mijn gezicht van een dame die ik ervan weerhield om over een hek te willen klimmen. Ook al eens gemene kneep met lange nagels in mijn arm. Omdat het hemd zo nodig uit moest. Dagen was het blauw en herinnerde het aan de situatie met de dame die zich door mij bedreigd voelde. En ja dat is schrikken!! En tegelijkertijd waren deze ervaringen grote leer momenten voor mij geweest. *Als iemand niet uit b

verder lezen »

Als je gezien wordt als onbegrepen…..

Onbegrepen gedrag…… Dan moet er een belletje gaan rinkelen ! Het is signalering’ s gedrag! (Empathisch gezegd) Ik hoor geschreeuw, als ik er heen loop zie ik een boze dame een andere collega uit voeteren. Jij begrijpt me niet! Zegt ze met een luide stem, ze laten me hier gewoon stikken! Ze kijkt nu naar mij en en begint haar luide tirade tegen mij. Jij snapt me ook al niet. Ik zie het aan je ogen en ze kijkt me argwanend aan en zegt “Ik weet wel dat ik zo weg ben hier! Haar ademhaling zit heel hoog. Ik ga even naast haar zitten, de spanning is torenhoog voelbaar. Ze kijkt star voor zich uit. Ineens die blik naar mij boos, heel boos. De woorden die vloeien zijn flarden van verschillende zinnen, die ik niet begrijp. Maar de intonatie is heel duidelijk. Ik zeg maar even niks en probeer haar beleving te onderzoeken. Ik kom te dichtbij bij merk ik. Ze kijkt me aan en zegt, ga maar hoor! Ga alsjeblieft weg! Ik sta op zonder wat te zeggen. Ze duld me niet op dit moment. Boos staat ze op en

verder lezen »

Een eerlijk gesprek en niet om de hete brei heen draaien.

Bij het eerste contact die ik heb met iemand die bij ons komt wonen. ga ik op zoek naar de verbinding. Je leert iemand kennen door in gesprek te gaan. ik wil graag weten wie iemand is , waar hij of zij vandaan komt, wat iemand raakt. Ik ben me er zo van bewust hoe letterlijk dichtbij ik kom bij deze kwetsbare mensen. ik sta naast je als je je voor gaat stellen aan je nieuwe medebewoners, ik sta naast je als je je wast als ik je kleding aan geef, je tandpasta op de borstel vul, je droge benen insmeer met bodylotion ik sta naast je als je wakker wordt. Een eerste gesprek begint altijd met koetjes en kalfjes maar al snel probeer ik als we alleen zijn de diepte op te zoeken. Ik ben dan nieuwsgierig , wat leeft er op dat moment van binnen en wat doet het met je, ineens in een andere omgeving te moeten leven? Bij velen merkte ik op dat zij na de ingrijpende verandering in het leven met dementie en een verhuizing al dan niet vrijwillig of onvrijwillig vaak behoeftes hebben om te vertellen, e

verder lezen »

Zij vertellen, als ik met aandacht luister hoe zij benaderd willen worden

Het verhaal van mijn Blogs De verhalen die ik beschrijf ontstaan uit intensieve gesprekken, aandacht en mijn drive om te willen zorgen en te begeleiden. Het verwoorden en het in beeld willen brengen hoe het is om dementie te ervaren. Het willen zorgen voor mensen die zelf niet meer de totale handelingen kunnen uitoefenen om overzichtelijk te leven zoals zij graag zouden willen, daagt mij uit om deze mensen zoveel mogelijk in hun kracht te zetten en eigen regie, de grootste rol te laten vervullen. Als het me lukt een vertrouwensband op te bouwen kan ik mooie en oprechte gesprekken voeren en kom ik er soms achter wat er in de mist van dementie zich afspeelt. Ik ben persoonlijk positief-nieuwsgierig van aard op heel veel vlakken, zo ook in mijn werk met mensen met een vorm van dementie. Ik wil weten wat doet het met je, als je te horen hebt gekregen dat je alzheimer hebt! Hoe voelt het om door je kinderen goed bedoeld verhuisd te zijn naar een plek waarbij zij denken dat je h

verder lezen »

Er valt nog veel te lachen met Dementie…

Iedereen zegt vaak, werk je met mensen met dementie? Dat lijkt me echt heel zwaar. Als ik dan zeg dat ik eigenlijk altijd veel plezier heb kijken ze me verbaasd aan. Deze mensen hebben vaak zelf nog veel humor en laten dat ook regelmatig merken. Ook zelfspot onder bepaalde types is heel normaal of cynisme op persoonlijk vlak met een tikkel humor. Ik heb echt vaak lol. En betrap me regelmatig op dat ik in mezelf nog aan het na lachen ben van een situatie. Nee het is echt plezierig tussen deze mensen. En als ze down of verdrietig zijn ben ik er ook . Maar dan is mijn doel die lach op hun gezicht te toveren. Niet om het verdriet te verdringen. Daar neem ik de tijd voor maar er komt bijna altijd een moment waarop ik de oprechte lach weer kan vangen. Elk mens heeft zijn eigen humor zo ook mensen met dementie ik weet ook niet altijd of deze mensen dit altijd al hebben gehad maar bij de meeste navraag aan familieleden of partners hoor dat zij daar niet veel in verandert zijn. Ook is er humor

verder lezen »

Samen, het gevoel van niet alleen…

Wat als je wereld elk moment in onwetendheid kan verkeren en je ontreddering en chaos om je heen voelt. Welke mechanismen slaan dan aan? Vluchten? Vechten? Verstarren? Op deze momenten heb je de andere nodig….. Je komt huilend en met radeloze ogen op me af. “Ik ga weg, ik ga weg “ is wat je tegen me zegt. Als je even stil staat knikken je knieën en zakt er iets doorheen. Je zoekt de muur met je handen en legt je hoofd er tegen. Het geeft je even steun in je wanhopige gevoel. Je lichaam die zo moe is. Ik weet het niet meer, “wat moet ik nou? stamel je uit. Ik loop naar je toe en spreid mijn armen naar je uit. Met een bevrijdende “oh help me, ik weet het niet” kruip je tegen mijn hart. Ik druk je nog wat steviger in mijn warme armen. Ook jij zet je omarming dankbaar meer druk bij. Je zegt zacht “oh wat fijn. Zo staan we misschien wel een minuut je ademhaling wordt steeds kalmer. Jou zo wanhopig te zien, doet ook wat met mijn lichaam. Het onderliggende gevoel jou alla minuut van je zo

verder lezen »

Veiligheid die ik mag geven…

Ik kom je tegen bang en verward Je grote ogen kijken me aan. Je angstige blik raakt mijn Hart Ik reik je mijn hand je pakt de mijne gretig beet. Er volgt een diepe zucht. Je vertelt me dat je het allemaal niet meer weet. Ik sluit je in mijn armen Je drukt me stevig tegen je aan. Ik wil je als een moeder warmen. Jou laten voelen je bent niet alleen. Ik leef met je mee in al je dwalen. Ik bouw vertrouwde veiligheid om jou heen. Al ben je nog zo verward in het spinnenweb van je zinnen. Ik luister aandachtig, je voelt je gehoord. Je durft ook je nieuwe zin te beginnen. Een diepe zucht geeft je de ontspanning die je zocht. Wat ben ik dan blij, dat ik je de veiligheid kon bezorgen, die ik je geven mocht. Pauline

verder lezen »

Ga jij maar op vakantie en ik hoor iets treurigs in haar stem…

Het is zondag en mijn laatste werkdag voor mijn zomervakantie is aangebroken. Ik rijd het terrein op en parkeer mijn auto. Met dat ik uitstap zie ik haar tussen de struiken door bij de grote boom voor ons woonhuis. Even snap ik niet wat ze er aan het doen is. Dan zie ik het, ze is hevig aan het spitten in de kurk droge grond. De stofwolken dansen langs haar heen. Blauwe beschermings handschoenen hebben de schop stevig vast. Ik bekijk het schouwspel een tijdje en ik bedenk wat een krachtige enegie heeft deze pittige 87 jarige dame met dementie nog. Haar dementie krijgt steeds meer macht over haar brein. Ze heeft het zelf steeds meer in de gaten maar wil het met geen mogelijkheid onder ogen zien. Als iets niet lukt ligt dit steevast niet aan haar. Deze momenten komen steeds frequenter voor. Boze reacties die niet kloppen. Ze vertoont dan steeds meer façadegedrag en gaat dan Confabuleren, wat betekend, het opvullen van gaten in het geheugen met fantasie. Maar vijf minuten later is alles

verder lezen »