Meisje van 56 kijkend in een kastanjeboom met al zijn frisse net uitgerolde groene bladeren. De witte kaarsen mooi oplichtend in de zon . De blauwe lucht met witte watten wolkjes maken het beeld af. Het brengt me terug naar dat meisje. Dat meisje dat goed kon knikkeren en met haar hakken de mooiste potjes kon draaien in het zwarte zand onder de schaduw van de kastanje boom in het paadje naast ons huis. Dat ik mn nieuwe schoenen aan had was ik even vergeten en mn vrij lichte broek zag rond de billen zwart van het zitten achter knikker pot in het zand. Daar herinnerde mijn moeder me wel aan als ik thuis kwam.
Vorige week keek ik tijdens het sporten weer in zo’n prachtige kruin. De kastanjeboom en z’n witte kaarsen het voelt voor mij altijd vertrouwt als ik ze zie. Als ik ziek was keek ik liggend vanaf de bank door de donkere takken naar het groene licht van de bladeren. De kaarsen kregen allemaal kleine balletjes die beloofde mooie donker mahonie kleurige kastanjes te worden. Veel te vroeg gooide we met stokken om ze er uit te krijgen. Tot we ons rot schrokten van de buurman die riep “hou er eens mee op! ze vallen vanzelf als ze rijp zijn. Hij had gelijk want ze waren nog wit als we ze uit hun stekelige bastjes trapten. En wat was ik blij als het zover was. Mijn broer en zijn vriend klommen in de robuuste boom en begonnen te schudden, ja dat was feest! Het regende kastanjes.
De kastanjeboom vanuit de woonkamer in mijn ouderlijk huis, was op veel zit plekken te zien. Altijd keek ik in zijn groen geel of winterkale donkere takken dromend, boos,nadenkend over weet ik veel wat. Een rust moment als ik een boterham at. Ook op ons terras helde de grove takken onze richting op. Dikke houtduiven vlogen in het voorjaar elkaar na op elke tak. Zelfs onze kleine grasparkiet oscar verkoos na ontsnapping de prachtige boom. Wat moesten we geduldig roepen en fluiten totdat hij weer op een schouder belande. Met een doordacht snelle handeling greep mijn moeder hem in z’n kladden.
Ik weet niet wat het is maar toen ik vanuit de sportschool ook weer zo een prachtige kastanjeboom zag was het meisje van 56 weer terug op de plek van herinneringen, herinneringen die me blij en ook wat melancholisch maken.
Mooi dat een boom zoveel los kan maken. Daarom is het belangrijk om geregeld mooie herinneringen naar boven te halen het doet een mens goed. Ik weet het als geen ander hoe belangrijk dit ook is voor mensen met dementie.
Door het proberen op te halen van herinneringen hoe klein ook, kunnen grootse herinneringen hen even terug brengen naar een mooi moment van het geleefde leven.
Het terug halen van herinneringen noemt je ook wel, reminiscentie met een moeilijk woord. Je kunt hiermee mensen met dementie voorzien van blije momenten.
Dus probeer door geuren, voorwerpen, geluiden of proeven herinneringen te vangen ze zitten er nog altijd!
Maar daar hebben zij de belangrijke ander voor nodig.
Reacties
Een reactie posten