“Ik wil je even spreken!

 

“ De bedreigde ik”.  is de 1e fase van Dementie.

Deze dame met dementie woont sinds een paar maanden in een verzorgingshuis met open deuren. 

“Ik wil je even spreken! vraag ik streng en standvastig.

Ik weet dat ik het af en toe even  niet meer goed weet, want mijn geheugen is niet meer wat het geweest is. Wat ik wel weet is dat er spullen uit mijn kamer verdwijnen! Ik eis dat er actie wordt ondernomen. Ja je kunt wel steeds zeggen dat gaan we doen! Ik hoor niet anders, Maar doe het ook een keer! Denk maar niet dat ik hier blijf wonen  er klopt hier heel veel niet!  En anders bel ik gewoon naar de politie! Boos loop ik met grote stappen de stijle trap op. 

Ik kook van binnen en het draait ook in mn hoofd. Ze denken zeker dat ik gek ben maar zo is het niet! Ik weet echt wel dat ik dat geruite jasje in de kast had hangen, ze komen gewoon op mn kamer!! Ik ben daar niet van gediend maar goed, ik heb het net even goed  gezegd ze moeten weten dat ze, als mij onrecht wordt aangedaan ik furieus ben en niet mee valt te spotten. 

Ik zoek mn sleutels, waar heb ik ze gelaten of zijn ze soms op mn kamer geweest! Oh nee hier liggen ze op het toilet.

Ik ga mn fiets pakken ga de stad in.

Als ik weer terug kom zie ik vooral dat ik hier niet hoor. Ik loop een mw voorbij die me glazig aankijkt en vraagt of ik weet waar haar vader is, ik denk bij mezelf die moet dan wel honderd en tien zijn. Ik loop regelrecht door de trap op en wil de deur open doen maar in mn tas zit geen sleutel “potverdorie!  Ik vraag beneden aan de verzorgen of iemand de deur open wil doen. Dan krijg ik te horen kijk de sleutel hangt om uw nek. Ik schaam me dood ondanks haar lieve geruststellende woorden.

Ik zet de tv aan en wil een beetje tot mezelf komen. “Ik blijf hier niet wonen” blijft herhalend in mijn hoofd spoken. Als ik een zender wil veranderen gaat ineens de tv uit. Hoe kan dat nou!!  Alles staat op zwart met witte letters.

Als ik op het juiste knopje druk komen er allemaal teksten voorbij als instellingen en er staat reset ik snap er geen bal van. 

Als er op de deur wordt geklopt vraagt één van de verzorging  komt u ook aan tafel? We gaan zo eten.

Ja ik kom er zo aan en vraag haar kun je me even  helpen met de tv? die aansluiting hier is echt slecht hoor!

Ze neemt de afstandsbediening en drukt op twee knopjes in en daar is Nederland 1.

Ik vraag haar gelijk “hoe en wat heb je nu precies gedaan? Ze legt het me uit en ik hoop dat ik het straks nog weet. 

Ik ga nog even naar de wc zeg ik tegen haar en dan kom ik er aan.

als ik beneden kom zitten ze al aan tafel. Het ruikt heerlijk. Achter me neuriet het zelfde deuntje die me af en toe erg irriteert. Maar ach het is een lief vrouwtje en is ver heen ze kan er ook niks aan doen door haar dementie.

Als ik ga zitten kijk ik een dame aan die elke dag erg direct uit de hoek kan komen. 

Eigenlijk zit ik zelf ook zo in elkaar maar deze dame vertrouw ik niet helemaal en ik zie dat ze  mijn bloed rode vestje aan heeft. 

Zie je wel ze komen op mijn kamer, maar ik zeg even niks en doe heel gewoon. Het eten smaakt heerlijk en we hebben een gezellig gesprek.maar dat vestje blijft maar in mn hoofd zitten en begin mezelf op te vreten er gebeuren hier rare dingen . Ik zal straks één van de meisjes aanspreken en die moeten maar zorgen dat hij weer bij mij in de kast komt en anders loop ik wel mee en haal ik hem persoonlijk op. 

Of ik wil wandelen ? na het toetje en de koffie?

Ja hoor dat wil ik wel, ik maak een fijne wandeling met een tafelgenoot en kom weer tot rust en doet me veel vergeten. 

Als we binnenkomen zeg ik “nu zijn we wel aan koffie toe!  De dame in de keuken zegt U heeft al koffie gehad. Maar ik zal nog wel even een pot zetten. Ik heb geen koffie gehad hoor en het geeft me een naar en ongemakkelijk gevoel en kijk naar mn wandelmaatje Jij?? 

Nee ze beaamt het. Oh gelukkig ik weet dat zeker toch zelf wel! Er komt ineens een boosheid in me op maar kan het nog voor me houden.

Als ik na de koffie na mijn eigen appartement ga om tv te kijken is er weer wat mis met de tv.

Nu ben ik het zat en haal er weer iemand bij.

Ik denk dat u per ongeluk op het verkeerde knopje heeft gedrukt. Ik voel de boosheid in me op borrelen en zeg haar wat is dat voor een huis hier er worden dingen gestolen er is niets voor elkaar mijn pyjama met Takkie die mijn dochter heeft gekocht is al dagen zoek en ik geloof echt niet dat die in de was zit en anders halen we hem nu samen op. Oke ik laat het u zien zegt ze rustig.

Samen lopen we naar de ruimte waar de was wordt gedaan. Daar hangt mijn pyjama met Takkie erop.

Ik krijg het er warm van en ik bied mijn excuses aan haar aan. Ik loop verslagen naar mijn appartement terug. Ze loopt achter me aan en vraagt heeft u misschien nog zin in een potje rummikub?

Ja leuk! Want die saaie koppen die nog niet naar bed zeggen zeeg boe of bah!

Na een potje gespeeld te hebben en een heerlijk advocaatje ga ik maar eens mn bed opzoeken Welterusten en bedankt voor de gezellige avond.

Het bedreigde ik - cognitieve fase

In deze 1e fase voelt iemand zich door zijn geheugen en verstoorde denken bedreigd in zijn bestaan. Het wordt steeds lastiger om de regie in handen te houden, maar men  probeert op die momenten gespannen de schijn op te houden. Iemand kan dan furieus en boos reageren.

Het wantrouwen of beschuldigen is dan vaak het gevolg. 

Iemand heeft een luisterend oor nodig zodat zij hun verhaal kwijt kunnen.

Het is belangrijk om je te verdiepen in de fases van dementie om iemand zo goed mogelijk bij te staan.