Doorgaan naar hoofdcontent

Zij vertellen, als ik met aandacht luister hoe zij benaderd willen worden

         Het verhaal van mijn Blogs 

De verhalen die ik beschrijf ontstaan uit intensieve gesprekken, aandacht en mijn drive om te willen zorgen en te begeleiden. Het verwoorden en het in beeld willen brengen hoe het is om dementie te ervaren. 

Het willen zorgen voor mensen die zelf niet meer de totale handelingen kunnen uitoefenen om overzichtelijk te leven zoals zij graag zouden willen, daagt mij uit om deze mensen zoveel mogelijk in hun kracht te zetten en eigen regie, de grootste rol te laten vervullen. Als het me lukt een vertrouwensband op te bouwen kan ik mooie en oprechte gesprekken voeren en kom ik er soms achter wat er in de mist van dementie zich afspeelt.
Ik ben persoonlijk positief-nieuwsgierig van aard op heel veel vlakken, zo ook in mijn werk met mensen met een vorm van dementie. 

Ik wil weten wat doet het met je, als je te horen hebt gekregen dat je alzheimer hebt! Hoe voelt het om door je kinderen goed bedoeld verhuisd te zijn naar een plek waarbij zij denken dat je het goed zult hebben en het de beste oplossing voor je is? Hoe ervaar je de  hulp van lieve verzorgende terwijl je het eigenlijk zelf wil doen maar tegelijkertijd weet dat het je niet meer lukt. Hoe zou dat voelen? Welke drempel(s) moet je over? 

 Als ik een bewoner observeer die handelingen uitvoert die totaal niet kloppen met de werkelijkheid en de onmacht op het gezicht waarneem omdat zij weten dat het niet klopt maar niet meer bij de werkelijkheid kunnen komen. Wat een gevoel zou dat zijn? 
 Met sommige bewoners heb ik deze geobserveerde situaties  kunnen bespreken door heel oprechte, open en eerlijke vragen te stellen. Verrassend wat reactie’s waren. De eerlijkheid die mij een inkijkje geven in hoe dit soms wordt ervaren, vond en vind ik belangrijk om te beschrijven en te delen!
 
Zo kom ik tot verhalen die ik in de ik vorm van een bewoner kan schrijven. De behoeftes naar boven halen maar ook waar zij een hekel aan hebben of tegenaan lopen. Het is fijn om op deze momenten deze gesprekken te voeren die sommige bewoners zichtbaar belangrijk vinden om te uiten. 
Zij vertellen, als ik met aandacht luister hoe zij benaderd willen worden. Met alle respect wil ik weten wat zij wensen en hoe zij willen leven en op welke manier en hoe ik daar een zinvolle bijdrage aan kan leveren elke dag weer.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat als je wereld er één is, met Dementie om je heen.

‘Wie heeft mij hier gebracht?’ Vraagt een nieuwe bewoonster op een dwingende toon. ‘Ik blijf hier geen moment langer! Wat denken jullie wel niet, stelletje malloten!’ De hardheid van iemand met decorumverlies (soms bijkomend symptoom van dementie) wordt als ongeremd gedrag gezien en is best intensief voor medebewoners, familie en zorgmedewerkers. Ik hoor hier niet thuis Deze moeilijke momenten zijn soms hartverscheurend om aan te horen en hoe ik ook reageer; bij deze mevrouw helpt even helemaal niks. Ik laat het over mij heenkomen en probeer mee te gaan in haar verontwaardiging en boosheid en probeer haar naar een rustige plek te begeleiden. We komen onderweg een mevrouw tegen met een gevorderd stadium van dementie. Onze nieuwe bewoonster neemt geen blad voor de mond en roept: ‘kijk dan dit ziet er toch niet uit! Daar moet een dokter voor komen en een eind aan maken!’ Een medebewoonster die het hoort zegt tegen haar: ‘maar dat kunt u toch niet zeggen! En bovendien praat eens wat zachte

Pijn,

  Ik zie haar als ik binnen kom en mijn dienst begint.  Beteuterd en bijna verdrietig kijkt ze voor zich uit. Als ik goede middag zeg tegen iedereen raken onze ogen elkaar. Ik zwaai en lach mijn blije lach naar haar. Haar ogen lichten even op. Ik loop naar haar toe en zeg hai en noem haar naam. Ze zegt “dag lieverd”  Als ik haar vraag hoe gaat het met je? Kijkt ze me serieus aan en zegt “ik ga naar huis! Ik ga naar mijn moeder als die er nog is. Bah waarom ben ik toch hier? Ik ga vandaag echt naar huis. Dat moet toch kunnen? Ik sluit haar in mijn armen. De lieve schat…. Ik zeg haar dat ik het begrijp ze kijkt me aan, ga je met me mee? Dat lijkt me gezellig zeg ik.  Maar ik ben net binnen en heb wel zin in een warme chocolademelk, haar gezicht veranderd “oh das ook wel lekker, je had het vast koud buiten vraagt ze bezorgd. Wil jij ook? “Mag dat! Ja tuurlijk zeg ik, ga lekker zitten wil je er ook slagroom op. Haar ogen worden klein en lachen het uit “oh ja lekker!  Later kom ik met de tw

Meisje van 56…..

Meisje van 56 kijkend in een kastanjeboom met al zijn frisse net uitgerolde groene bladeren. De witte kaarsen mooi oplichtend in de zon . De blauwe lucht met witte watten wolkjes maken het beeld af. Het brengt me terug naar dat meisje. Dat meisje dat goed kon knikkeren en met haar hakken de mooiste potjes kon draaien in het zwarte zand onder de schaduw van de kastanje boom in het paadje naast ons huis. Dat ik mn nieuwe schoenen aan had was ik even vergeten en mn vrij lichte broek zag rond de billen zwart van het zitten achter knikker pot in het  zand. Daar herinnerde mijn moeder me wel aan als ik thuis kwam.  Vorige week keek ik tijdens het sporten weer in zo’n prachtige kruin. De kastanjeboom en  z’n witte kaarsen het voelt voor mij altijd vertrouwt als ik ze zie. Als ik ziek was keek ik liggend vanaf de bank door de donkere takken naar het groene licht van de bladeren. De kaarsen kregen allemaal kleine balletjes die beloofde mooie donker mahonie kleurige kastanjes te worden. Veel te

Het mooie en bijzondere is…

Het mooie en bijzondere is…. Mensen met dementie leven in het moment. Meegaan in dat moment, maakt de medemenselijke verbinding. Meegaan met emoties, meegaan in verwondering meegaan in de beleving van het nu. Het gevoel dat je gezien, gehoord en begrepen wordt maakt dat je vanuit vertrouwen samen kan genieten van de momenten van de dag….. Ook kun je zelf deze gezamenlijke  momenten organiseren. Maak gewone momenten bijzonder.  Er ontstaan zulke mooie momenten… Bijvoorbeeld in smaak beleving door samen iets lekkers te eten.  wegdromen in geliefde muziek. Wandelen door favoriete jaargetijde,door herfst bladeren stiefelen. Sneeuw onder je voeten horen kraken. Heerlijk zitten met je gezicht in het voorjaarszonnetje of een wijntje buiten op een zomeravond. Samen lachen om de koolmeesjes die bungelen aan het pinda netje. Sta even stil bij een mooie boom of bloem. Gieren om toon Hermans en Laurel en Hardy Geluk heeft niet veel nodig, even samen in dat moment van zijn hoe mooi  Juist de gewone

Ik vergeet de dagen waarin ik leef

Door mooie en noodzakelijke gesprekken met deze lieve vrouw getroffen door Alzheimer, heb ik haar leren kennen. Ik heb geprobeerd haar wensen over welzijn en wat voor haar belangrijk is om te zetten in woorden.  Zij die overgeleverd is aan de zorg omdat door dementie haar hersenen beschadigd zijn en  zij niet meer voor zichzelf kon zorgen… Aan mij kun je gelijk zien in welke bui ik ben, ook horen trouwens. Neem me serieus. en vraag alsjeblieft even hoe het gaat , maar niet waar iedereen bij is. daar heb ik moeite mee en zal mijn antwoord steevast zijn dat alles oké is.  Als ik vrolijk ben dan kun je daar niet om heen, ik praat wat luid en durf alles te zeggen wat ik denk. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen.  Ik hou van gezelligheid en een fijn gesprek, vooral als ik soms even Mijn hart moet luchten met mijn rot ziekte. Alzheimer ja dat heb ik en af en toe even praten met iemand die ik kan vertrouwen helpt me. Het valt me soms zwaar.  Ik kijk graag tv en heb hem veel aanstaan, m