Ga jij maar op vakantie en ik hoor iets treurigs in haar stem…

Het is zondag en mijn laatste werkdag voor mijn zomervakantie is aangebroken. Ik rijd het terrein op en parkeer mijn auto. Met dat ik uitstap zie ik haar tussen de struiken door bij de grote boom voor ons woonhuis. Even snap ik niet wat ze er aan het doen is. Dan zie ik het, ze is hevig aan het spitten in de kurk droge grond. De stofwolken dansen langs haar heen. Blauwe beschermings handschoenen hebben de schop stevig vast. 

Ik bekijk het schouwspel een tijdje en ik bedenk wat een krachtige enegie heeft deze pittige 87 jarige dame met dementie nog. 

Haar dementie krijgt steeds meer macht over haar brein. Ze heeft het zelf steeds meer in de gaten maar wil het met geen mogelijkheid onder ogen zien. Als iets niet lukt ligt dit steevast niet aan haar. Deze momenten komen steeds frequenter voor. Boze reacties die niet kloppen. Ze vertoont dan steeds meer façadegedrag en gaat dan Confabuleren, wat betekend, het opvullen van gaten in het geheugen met fantasie. Maar vijf minuten later is alles weer koek en ei en weet ze vaak niet meer wat er is voorgevallen. Toch weet ze dat ik morgen vakantie heb en me gaat missen. Maar de waar ga je heen met vakantie is zeker al wel tien keer gesteld.

Ik sta nog steeds verwondert te kijken naar de energieke vrouw met een sportieve zomerjuk aan die ze hoogstwaarschijnlijk altijd droeg als zij ging varen met haar man, over de Nederlandse waterenen. Ik pak mijn telefoon en maak  een filmpje van haar. dan zet ze de schop  met een hoge zwaai in de grond steunt er op en draait ze zich om.

Ze ziet me staan en zegt gelijk ik koop geen nieuwe schoenen voor dit huis hoor!!! 

Ik zeg hai! Wat ben je aan het doen?  Ach man met mn nieuwe witte schoenen. Ik moet hem begraven zo een mooi beestje, ah zo jammer maar ja dat gebeurt nou eenmaal. Ze komt weer tussen de struiken vandaan en  kijkt beteuterd naar haar nieuwe schoenen met witte randen, die er nu behoorlijk troebel uitzien.

Dan loopt ze verder al mopperend met me mee en laat me de dode vogel zien die op zn rug ligt met zijn  pootjes om hoog. Ze schept hem 

als een bouwvakker op haar schop.

ik zie dat het een mooie zanglijster is met een gespikkelde lichte buik. Langzaam loopt ze naar haar gegraven graf.

Ik zeg “ waar heen waarvoor” ze lacht en zegt nog harder lachend “je kunt beter zeggen waarvoor waarheen!!!  

Nou de uitvaart gaat beginnen zegt ze serieus, sterkte zeg ik tot straks bij de koffie en cake ze kan er smakelijk om lachen en ik loop naar binnen. Mijn laatste werkdag tegemoet. 

Het werd een gezellige plakkerige avonddienst Een fijne samenwerking maakt me altijd blij zo hebben we voor alle bewoners een mooie avond verzorgd ieder op zijn eigen manier. Buiten eten is voor velen een feestje. Het genieten van de buitengeluiden hoort daarbij. De Houtduiven die waggelen op het grasveld, die ze gekscherend slagschepen noemden en fluitende merels die de zomer avond net zo genieten als wij allemaal. Het valt me ineens op dat het intense geluid van de zanglijster mist. Ik kijk de dame aan die haar uitvaart heeft verzorgd. Ik ga even bij haar zitten en ik vertel haar dat ik het gezang van de zanglijster mis. Ze kijkt me aan en zegt oja zou het? Ja volgens mij wel. Ze lacht even en zegt lachend oja waarvoor waarheen! Zo is het leven zegt daarna heel ernstig. 

Dan gaat ze verder met. Zo, maar je dag zit er bijna op! Tot hoe laat moet je? Tot elf uur zeg ik. Ze blaast een keer en zegt pff dat duurt nog even. “Waar ga je heen met vakantie?

Noord Holland aan zee, ja maar waar Julianadorp zeg ik. Oh heerlijk verteld ze me voor de zoveelste keer met een gezicht vol weemoed. Mooi hoor geniet maar lekker.

Haar reactie maakt me steeds  bewuster van haar gemis van de dagen, jaren, vakanties die voorbij zijn gevlogen.

Het laatste uurtje is aangebroken, het is plakkerig warm in huis alle deuren staan tegen elkaar open bijna iedereen ligt in bed. Daar hoor ik iemand binnen lopen. Zo mag ik nu een laatste borrel ? Daar ben ik wel aan toe. Ik heb er een droge mond van gekregen, al dat geklets allemaal iedereen komt even bij me zitten , wel gezellig lacht ze me toe. Ze heeft heerlijk buiten aan de weg op het bankje gezeten voor het woonhuis. Daar spreekt ze iedereen aan en heeft telkens een andere mensen naast haar op het bankje. Vaak die de laatste ronde met de hond lopen. Zij kennen haar en gunnen haar een gesprekje of komen er niet onderuit!

Ik schenk de borrel voor haar  in, ze bedankt me en gaat nog even in de tuin zitten. Ik schrijf mn laatste rapportage, het is bijna  elf uur. Zo hoor ik haar zeggen Vakantie! Lieverd zeg ik, ik ga je 3 weken missen en ik omhels haar en geef een dikke kus op haar wang. Ja! ga jij maar lekker hoor laat mij maar hier zegt ze zogenaamd gekscherend maar ik hoor iets treurigs in haar stem, wat zou ze graag terug willen naar haar geboorteplaats. Ze heeft het er vaak over, ik wil terug. Maar ik weet dat daar niets meer is als je 87 bent zijn er al velen voor je gegaan.  Ze wil daar zijn want ze is hier te goed in haar beleving, maar dan terug in de tijd.

Ik geef haar nog een knuffel en wens haar een goede nacht. Dan zegt ze heel stellig “dag lieverd fijne vakantie en heel veel plezier!!! 

Dan rijd ik het pad af en voel haar weemoed en verdriet van wat was en ik beloof mezelf intenser te gaan genieten van wat ik nog allemaal heb.

De volgende dag rijden we met de caravan richting Julianadorp en denk aan haar en andere bewoners hoe lastig het kan zijn om aan te horen als mensen om je heen die je lief zijn op vakantie gaan. En dan hoor ik ook nog op de radio dat ouderen zich tijdens vakantie perioden zich eenzamer voelen dan met de kerst. Ik was me er nooit zo van bewust.

Wat gaaf is het dan om te zien dat ik steeds vaker verhalen lees over instellingen en kleinschalige woonhuizen die vakantie gevoel proberen te creëren. Teun was de eerste die ik zag en zijn carrevannetje bij het wooncentrum neerzette geweldig vind ik dat en snap nu nog meer waarom dat zo belangrijk kan zijn.