Beteuterd en bijna verdrietig kijkt ze voor zich uit.
Als ik goede middag zeg tegen iedereen raken onze ogen elkaar. Ik zwaai en lach mijn blije lach naar haar. Haar ogen lichten even op.
Ik loop naar haar toe en zeg hai en noem haar naam. Ze zegt “dag lieverd”
Als ik haar vraag hoe gaat het met je? Kijkt ze me serieus aan en zegt “ik ga naar huis! Ik ga naar mijn moeder als die er nog is.
Bah waarom ben ik toch hier? Ik ga vandaag echt naar huis. Dat moet toch kunnen?
Ik sluit haar in mijn armen. De lieve schat….
Ik zeg haar dat ik het begrijp ze kijkt me aan, ga je met me mee? Dat lijkt me gezellig zeg ik.
Maar ik ben net binnen en heb wel zin in een warme chocolademelk, haar gezicht veranderd “oh das ook wel lekker, je had het vast koud buiten vraagt ze bezorgd. Wil jij ook? “Mag dat! Ja tuurlijk zeg ik, ga lekker zitten wil je er ook slagroom op. Haar ogen worden klein en lachen het uit “oh ja lekker!
Later kom ik met de twee bekende gele mokken van Nutricia met een dot slagroom erop op haar af. Ze geniet al op afstand. Wat heerlijk om dat blije gezicht te zien. Samen proosten we op het bruine goedje. Ze kijkt me gniffelend aan.
Even later komt er een medebewoonster bij ons zitten en maak ik nog zo’n blij makende gele rakker met een witte dot. De dames hebben mij even niet meer nodig. Ze zitten er samen dankbaar en ontspannen bij. Ik leg er nog een paar natuur tijdschriften bin op tafel. Ik kan me weer richten op hen die me nodig hebben.
Ook weet ik dat zij vanmiddag met haar zelfde gevoel naar huis wil, maar het lijkt deze week intensiever te worden dat ze naar haar ouderlijk huis wil en tranen over haar wangen vloeien.
Als ik haar vertel dat ze zelf 86 is kijkt ze me aan en zegt ze zijn dood he? Mijn vader en moeder?
Ja lieverd anders zouden ze nu over de honderd zijn. Oh nee dat kan niet zegt ze.
Ze begint te huilen en ik druk haar tegen m'n borst en zeg lieverd ik ben bij je.
Ik vraag haar heb he pijn? Ach er komt een zucht en ze tilt haar armen op en trekt een grimas van pijn en zegt “valt wel mee hoor. De woorden kloppen niet helemaal bij wat ze non-verbaal laat zien en ook weet ik dat ze het niet uit zichzelf zou aangeven.
Haar beweging zien er stijf en ongemakkelijk uit. Dit lijkt steeds vaker het geval.
Ik besluit haar in overleg met een collega paracetamol aan te bieden.
Ik zie dat je pijn hebt en daar voel je je ook ellendig door de paracetamol gaat je helpen. Zou het? Kijkt ze me vragend aan. Ja ik weet dat het je gaat helpen. Ze smaken zo vies zegt ze, dat vind ik ook geef ik toe. Ik heb een beetje ranja in het water gedaan dan valt het wel mee. Ze glimlacht naar me en zegt ok en neemt ze toch maar in. Na een half uur zie ik haar gelaat weer rust en ontspanning uitstralen. Ze zit met een medebewoner en lachen samen om grappige uitspraken van een mevrouw en ik lach met ze mee.
De paracetamol lijkt zijn werk te doen en het lijkt een goed plan hier goed op te gaan observeren en te reageren.
Ik weet nog goed dat als ik als klein meisje pijn had of bang was en ik het liefste thuis bij mijn vader en moeder was, de veilige haven zij er altijd voor je waren en wisten wat te doen.
Is het herkenbaar?
Dat gevoel lijkt terug te keren als je hoofd het niet meer goed kan vertellen en niet meer kan putten uit ervaringen die je leerde hier mee om te gaan omdat deze verdwenen of zoek zijn geraakt in de opslag van je hersenen.
Pijn bij dementie heeft vele uitingen die je niet gelijk linkt aan pijn. Hier bewust van zijn is essentieel.
Het blijft belangrijk dit goed te observeren en uit te sluiten.
Het kunnen verwoorden van pijn is vaak uitgeschakeld en hersenen geven vaak de pijn prikkel niet meer goed door. Dit uit zich in vele vormen van gedrag. Daar oog voor blijven houden en vroegtijdig signaleren en actie ondernemen kan veel bijdragen aan het welzijn in het leven met dementie.
Reacties
Een reactie posten