Bij het eerste contact die ik heb met iemand die bij ons komt wonen. ga ik op zoek naar de verbinding. Je leert iemand kennen door in gesprek te gaan. ik wil graag weten wie iemand is , waar hij of zij vandaan komt, wat iemand raakt. Ik ben me er zo van bewust hoe letterlijk dichtbij ik kom bij deze kwetsbare mensen.
ik sta naast je als je je voor gaat stellen aan je nieuwe medebewoners, ik sta naast je als je je wast als ik je kleding aan geef, je tandpasta op de borstel vul, je droge benen insmeer met bodylotion ik sta naast je als je wakker wordt.
Een eerste gesprek begint altijd met koetjes en kalfjes maar al snel probeer ik als we alleen zijn de diepte op te zoeken.
Ik ben dan nieuwsgierig , wat leeft er op dat moment van binnen en wat doet het met je, ineens in een andere omgeving te moeten leven?
Bij velen merkte ik op dat zij na de ingrijpende verandering in het leven met dementie en een verhuizing al dan niet vrijwillig of onvrijwillig vaak behoeftes hebben om te vertellen, een eerlijk gesprek en niet om de hete brei heen draaien.
Mijn ervaring is dat er vaak een gesprek komt die er toe doet, willen weten waar verdriet en vreugde zit. Het laten merken daar tijd voor te nemen wekt vertrouwen. Zo voelt iemand zich gezien en gehoord.
Ik leer waar ik rekening mee moet houden in onze nieuwe relatie en spreek dat ook uit.
Begrip en respect tonen voor de situatie waarin iemand zich (meestal) onvrijwillig in is terecht gekomen.
Een gevoel van verbinding ontstaat meestal als iemand zich vertrouwd met je voelt en zich durft uit te spreken wat er van binnen afspeelt. Mensen waarderen het wanneer ik mijn verhaal of ervaringen over verdriet en vreugde deel, het geeft ze ruimte en moed ook te vertellen wat ze voelen. Op deze momenten er helemaal voor iemand te zijn vind ik zo bijzonder. De verbindingen die zijn opgebouwd blijven groeien. En al kan ik iemand het verdriet en pijn niet wegnemen, er voor iemand zijn in moeilijke tijden is het mooiste wat er bestaat.
Reacties
Een reactie posten