Dus ik kan hier blijven tot ik begraven wordt?

Ik zit samen met twee dames aan tafel we hebben net het warme eten op en zijn begonnen aan een heerlijk toetje.

Onder de maaltijd hebben we al gezellige en serieuze onderwerpen besproken. Ook bespraken we het overlijden van de dag ervoor overleden lieve medebewoonster. 

We gaan haar missen, daar waren we het samen over eens. 

Is ze nu nog hier? vroeg één van de dames? Ja hoor ze is nog hier en is opgebaard op haar appartement en ze ziet er heel vredig uit. 

Het onderwerp schijnt de twee dames erg te interesseren en ik weet dat zij het onderwerp beide ook aankunnen. 

Wat mooi dat dat kan zegt de ene dame, dus ik kan hier blijven tot ik wordt begraven?

Ja dat kan zeker en ik vertel erbij dat ik het persoonlijk ook altijd heel mooi en fijn vind. 

Goh zegt de andere dame ja dat is ook mooi. 

Ik vertel dat het voor naaste familieleden ook altijd heel fijn is dat deze mogelijkheid er is.

 

De dame links van me kijkt me enthousiast aan en zegt nou dat is dan wat ik wil! Dit wist ik helemaal niet. Dit is zo een fijn idee in plaats van zo een onpersoonlijke uitvaart centrum. Ik ben het helemaal met u eens hoor zeg ik, het is voor uw kinderen ook heel prettig omdat u dan in uw eigen appartement bent waar zij samen met u kunnen zijn. en wat zo fijn is wij zijn er dan ook voor hun! 

Dat geloof ik gelijk zegt één van de dames de ander knikt instemmend.

Ik ben zo blij dat ik dit nu weet zegt ze vol tevredenheid en met een lieve tevreden glimlach op haar gezicht.

Ik bedenk me wat een mooi en nuttig gesprek dit is geworden en wat een gerust gevoel kon ik de dames geven over een toch beladen onderwerp. Een onderwerp waar niet veel over wordt gesproken. Maar beladen waren ze integendeel het werd een mooi en dankbaar gesprek. 

Dit zijn momenten waarop ik mijn geliefde werk intens beleef.