Haar achteruitgang raakt me Tegelijkertijd weet ik dat zij er zelf geen weet meer van heeft. Haar boven brein is volledig vervaagt dus het geheugen en het denkende brein werken niet meer. Het onderbrein (ook wel het emotionele brein genoemd) is overgebleven.
Zie onder mijn blog de mooie uitleg over het brein met dementie, van Anneke van der plaats
Zij leeft in het hier en nu zonder idee van tijd en geen idee waar zij zich bevind. Het hier en nu wordt afgewisseld met angst, blijdschap, boosheid en bedroefdheid.
Herkenning die ik zie en voel is er nog steeds, maar het wordt troebel. Ik heb haar leren kennen toen zij zich nog met woorden kon uitdrukken. Die tijd is voorbij en ik zal het met mijn 5 jaar opgeslagen informatie moeten doen. Haar welzijn hangt nu totaal af van wie haar mag begeleiden.
Blog…
Verborgen ik, dat ben ik.
Ik leef van emotie naar emotie.
Mijn sprekende taal is nagenoeg verdwenen, maar soms komt er een mooie zin of een woord als ik me veilig voel, veilig in elk op zicht. Veilig bij een vertrouwt gezicht, veilig op een bekende plek veilig voel ik me bij aangename warmte, want aan kou daar heb ik een hekel ik raak er door in paniek. Veilig voel ik me met herkenbare muziek.
Ik ben een lieve zorgzame vrouw en heb altijd klaar gestaan voor anderen. Van muziek wordt ik blij, zo fijn als dat voor mij georganiseerd kan worden.
Een vriendelijke lach of een eenvoudige grap kan mij doen terug lachen, want humor heb ik echt nog wel.
Een warme knuffel dicht tegen het hart doet mij voelen dat ik me geliefd en geborgen voel het voelt warm en veilig.
Ik val geregeld in slaap op elk moment van de dag kan dat ineens gebeuren, Geborgen ik, dat ben ik.
Ik voel en zie als iemand me aankijkt of tegenover mij zit. Mijn hele zijn zegt me te moeten communiceren dat zit gewoon in mij. Door mijn afasie lukt me dit niet meer. Mijn taal bestaat niet meer uit zinnen het zijn deuntjes die ik dan neurie en hoe harder hoe ongemakkelijk ik mij dan voel.
Ik wil dan het liefst weg op zoek naar rust warmte en veiligheid.
Ik loop schuifelend rond en het liefst op een plek waar voor mij vertrouwde voorwerpen staan die mij houvast geven. Ik ben dan in mezelf gekeerd heb geen notie meer van mijn tijd en mijn omgeving.
Mijn wc behoeftes komen ineens bij mij binnen met paniek en angst tot gevolg, het sein dat ik de wc op moet zoeken is vervaagd. Fijn dat op deze momenten mij de hulp wordt geboden. Ook pijn prikkels kan ik niet meer duiden en zijn letterlijk ook pijnlijke momenten. Deze momenten zijn dan ook heel zwaar, omdat mijn emoties mij dan overheersen en hulp geen optie is. De paniek is dan te groot en er is geen ruimte voor iets anders. Het liefst wil ik vluchten en bij hulp kom ik dan geregeld in verweer.
Het gevolg is bij aandringende hulp die me heus liefdevol wordt geboden, vanuit het niets agressie kan tonen. Dit herken ik soms, zo zit ik niet in elkaar en kan me dan soms nog excuseren. Op die momenten Laat me dan maar even met rust .neem het me vooral niet kwalijk.
Als mijn emoties weer wat bedaren, is er weer ruimte en zal ik hulp beter accepteren.
Maar het mooiste is om mij goed te te lezen en te observeren zodat dat kan worden voorkomen.
Mijn handelingen kloppen niet meer en heb veel moeite met herkennen van bijvoorbeeld een tandenborstel of wat ik met de vork en lepel moet doen.
Daarom vind ik het zo fijn als deze worden gespiegeld. Doe me gerust bewegingen voor.
Het proosten en samen drinken of Tanden poetsen wat me even in beweging wordt voorgedaan. Deze momenten van spiegelen kan de automatische piloot aanzetten.
Ik ben van tijd tot tijd blijvend aan het schuifelen en ben dan zeer gebaat bij hulp om even op een prikkelarm plekje te zitten dit geeft me rust en kan mijn energie weer worden aangevuld. Om daarna weer tevreden rond te schuifelen.
Snappen hoe het brein werkt bij dementie?
Kijk dit duidelijk uitgelegde korte filmpje van Anneke van der Plaats
Zij die zelf nu ook dementie heeft en in een verzorgingshuis leeft…..
Ook weer heel mooi beschreven!
BeantwoordenVerwijderen