Je weet mn naam niet meer, maar is dat erg?

 NEE natuurlijk niet!

Je kunt mijn naam niet meer onthouden, maar toch weet je wie ik ben.

Als onze ogen elkaar raken zie ik de herkenning in je ogen en je non-verbale.

Een blij of verdrietig gezicht komt naar me toe.

Ik sluit je even in mijn armen en zeg zacht daar ben ik weer, “oh zo fijn” hoor ik in mijn oor.

Ik help je op weg naar je vader en je moeder die er niet meer zijn. Je gaat naar huis zeg je resoluut! En ik zeg” ik ga met je mee!

We lopen samen op naar je eigen appartement of heerlijk in de buitenlucht. We verdwalen in verhalen er is nog zoveel te zien en te vertellen. We lachen en ja soms ook huilen. De ontlading samen doet je goed. Het gevoel dat er iemand er speciaal voor jou is geeft rust en ontspanning.

Dat doe ik zo graag voor jou.

ANST EN ONZEKERHEID

Bij het ontbijt zie ik een nog een hulpeloze dame ze kijkt me aan. Ik zie je machteloze blik en je steekt je hand in de lucht, dit is een steeds terug kerend ritueel geworden in de loop van de tijd.

Ik kom naar je toe je hebt me nodig in al je angstige onzekerheid.

De ontbijt tafel staat voor je klaar met alles erop en eraan en waar je eerst zo goed je weg kon vinden zie je nu door de boterhammen het ei de boter en de kaas niet meer. En ik kijk naar je hulpeloze blik.

Een collega hoor ik tegen de andere collega zeggen, denkt ze dat ze in een hotel is of zo en knipt met haar vingers……..Er komt een felheid in me op en weet tegelijk zij kennen deze lieve vrouw nog niet zo goed en denken vast dat ze uit een verwend milieu komt. Maar goed en dan nog. Met de jaren heb ik geleerd mijn felle reactie te onder drukken en ik verwonder me er alleen nog over. Maar het raakt me elke keer weer. Kom niet aan deze kwetsbare mensen dan word ik furieus.

Ik kijk haar aan en zeg haar je kent haar nog niet zo lang he? En ik vertel haar wat de achteruitgang van haar dementie met haar heeft gedaan. Ze is het nog niet helemaal met me eens. Als ik vertel dat het handje omhoog is gegroeid in de jaren dat ze hier woont en deze mw erg beleefd en

Bescheiden is. En ik noem een paar aan mooie voorbeelden. Hoe zij juist anderen hielp en zichzelf vaak wegcijferde. Dit doet ze toch even denken.

OORDEELKOOS

Ja Dementie is keihard.

Veranderingen in het gedrag zie je bij alle vormen van dementie. Mensen kunnen achterdochtig of angstig worden. Maar ook lusteloosheid en somberheid komen voor, Hierdoor kan iemand reageren zoals hij of zij reageert en iemand soms het tegenovergestelde is van wie hij of zij geweest is.

Hier bewust van zijn is echt een must. Een must als je werkt met mensen met dementie. En ja ik weet, oordeel loos en geduldig werken kan soms best heel lastig zijn. Maar het hoort erbij.

Trainingen kunnen hierbij heel belangrijk zijn.

HERKENNING

Wij hebben toch bij elkaar op school gezeten vraagt lieve Cor als ik haar haren mooi op kam. Ik geef haar een knuffel en zeg tegen haar “en wat hebben we veel gelachen he? Haar ogen glimmen,

Ja we hebben altijd lol samen zegt het lachende gezicht.

Het is zo mooi om te zien en te horen dat de verbondenheid er is in welke vorm dan ook. Het vertrouwde behoeft geen naam of precies weten wie je bent. Het is een gevoel dat je samen hebt gecreëerd, de aandacht die je daaraan hebt gegeven.

Ik ben in beleving en nabijheid geregeld een zus of vriendin, iemand die vertrouwd voelt.