Doorgaan naar hoofdcontent

Je weet mn naam niet meer, maar is dat erg?



NEE natuurlijk niet!
Je kunt mijn naam niet meer onthouden, toch weet je wie ik ben.
Als onze ogen elkaar raken zie ik de herkenning in je ogen en je non verbale.

Een blij of verdrietig gezicht komt naar me toe.
Ik sluit je even in mijn armen en zeg zacht daar ben ik weer, of zo fijn hoor ik in mijn oor.
Ik help je op weg naar je vader en je moeder die er niet meer zijn. Je gaat naar huis zeg je resoluut! We lopen samen op naar je eigen appartement of heerlijk in de buitenlucht. We verdwalen in verhalen er is nog zoveel te zien en te vertellen. We lachen en ja soms ook huilen. De ontlading samen doet je goed. Het gevoel dat er iemand er speciaal voor jou is geeft rust en ontspanning. Dat doe ik zo graag voor jou.

Bij het ontbijt zie ik een dame ze kijkt me aan. Ze kan mijn naam niet noemen maar herkennen doet ze me zeker. Ik zie je hulpeloze blik en je steekt je hand in de lucht, dit is een steeds terug kerend ritueel geworden in de loop van de tijd.
Ik kom naar je toe je hebt me nodig in al je angstige onzekerheid. 
De ontbijt tafel staat voor je klaar met alles erop en eraan en waar je eerst zo goed je weg kon vinden zie je nu door de boterhammen het ei de boter en de kaas niet meer. En ik kijk naar je hulpeloze blik.
Een collega hoor ik tegen de  andere collega zeggen , denkt ze dat ze in een hotel is en knipt met haar vingers……..Er komt een felheid in me op en weet tegelijk zij kennen deze lieve vrouw nog niet zo goed. De felheid blijft in mij, met de jaren heb ik geleerd deze te onder drukken en ik verwonder me over zo een voorval. maar het raakt me. Ik kijk haar aan en zeg je kent haar nog niet zo lang he? En ik vertel haar wat de achteruitgang van haar dementie met haar heeft gedaan. Ze zijn het niet helemaal met me eens. Als ik vertel dat het handje omhoog is gegroeid in de jaren en deze mw erg beleefd en bescheiden was doet ze toch even denken.
Ja Dementie is keihard.
Veranderingen in het gedrag zie je bij alle vormen van dementie. Mensen kunnen achterdochtig of angstig worden. Maar ook lusteloosheid en somberheid komen voor Hierdoor kan iemand reageren zoals hij of zij reageert. Hier bewust van zijn is echt een must als je werkt met mensen met dementie. En ja ik weet, oordeel loos en geduldig werken kan soms best lastig zijn. 


Wij hebben toch bij elkaar op school gezeten vraagt lieve Cor,   dat we elkaar kennen kan geen twijfel over bestaan, ik geef haar een knuffel en zeg wat hebben we veel gelachen he? Ja we hebben altijd lol samen. 
Het is zo mooi om te zien en te horen dat de verbondenheid er is in welke vorm dan ook. Het vertrouwde behoeft geen naam. 

Ik ben van alles een zus een moeder een vriendin een naam is maar een woord. Het is belangrijk dat iemand voelt dat je bij hem of haar hoort.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat als je wereld er één is, met Dementie om je heen.

‘Wie heeft mij hier gebracht?’ Vraagt een nieuwe bewoonster op een dwingende toon. ‘Ik blijf hier geen moment langer! Wat denken jullie wel niet, stelletje malloten!’ De hardheid van iemand met decorumverlies (soms bijkomend symptoom van dementie) wordt als ongeremd gedrag gezien en is best intensief voor medebewoners, familie en zorgmedewerkers. Ik hoor hier niet thuis Deze moeilijke momenten zijn soms hartverscheurend om aan te horen en hoe ik ook reageer; bij deze mevrouw helpt even helemaal niks. Ik laat het over mij heenkomen en probeer mee te gaan in haar verontwaardiging en boosheid en probeer haar naar een rustige plek te begeleiden. We komen onderweg een mevrouw tegen met een gevorderd stadium van dementie. Onze nieuwe bewoonster neemt geen blad voor de mond en roept: ‘kijk dan dit ziet er toch niet uit! Daar moet een dokter voor komen en een eind aan maken!’ Een medebewoonster die het hoort zegt tegen haar: ‘maar dat kunt u toch niet zeggen! En bovendien praat eens wat zachte

Meisje van 56…..

Meisje van 56 kijkend in een kastanjeboom met al zijn frisse net uitgerolde groene bladeren. De witte kaarsen mooi oplichtend in de zon . De blauwe lucht met witte watten wolkjes maken het beeld af. Het brengt me terug naar dat meisje. Dat meisje dat goed kon knikkeren en met haar hakken de mooiste potjes kon draaien in het zwarte zand onder de schaduw van de kastanje boom in het paadje naast ons huis. Dat ik mn nieuwe schoenen aan had was ik even vergeten en mn vrij lichte broek zag rond de billen zwart van het zitten achter knikker pot in het  zand. Daar herinnerde mijn moeder me wel aan als ik thuis kwam.  Vorige week keek ik tijdens het sporten weer in zo’n prachtige kruin. De kastanjeboom en  z’n witte kaarsen het voelt voor mij altijd vertrouwt als ik ze zie. Als ik ziek was keek ik liggend vanaf de bank door de donkere takken naar het groene licht van de bladeren. De kaarsen kregen allemaal kleine balletjes die beloofde mooie donker mahonie kleurige kastanjes te worden. Veel te

Pijn,

  Ik zie haar als ik binnen kom en mijn dienst begint.  Beteuterd en bijna verdrietig kijkt ze voor zich uit. Als ik goede middag zeg tegen iedereen raken onze ogen elkaar. Ik zwaai en lach mijn blije lach naar haar. Haar ogen lichten even op. Ik loop naar haar toe en zeg hai en noem haar naam. Ze zegt “dag lieverd”  Als ik haar vraag hoe gaat het met je? Kijkt ze me serieus aan en zegt “ik ga naar huis! Ik ga naar mijn moeder als die er nog is. Bah waarom ben ik toch hier? Ik ga vandaag echt naar huis. Dat moet toch kunnen? Ik sluit haar in mijn armen. De lieve schat…. Ik zeg haar dat ik het begrijp ze kijkt me aan, ga je met me mee? Dat lijkt me gezellig zeg ik.  Maar ik ben net binnen en heb wel zin in een warme chocolademelk, haar gezicht veranderd “oh das ook wel lekker, je had het vast koud buiten vraagt ze bezorgd. Wil jij ook? “Mag dat! Ja tuurlijk zeg ik, ga lekker zitten wil je er ook slagroom op. Haar ogen worden klein en lachen het uit “oh ja lekker!  Later kom ik met de tw

Het mooie en bijzondere is…

Het mooie en bijzondere is…. Mensen met dementie leven in het moment. Meegaan in dat moment, maakt de medemenselijke verbinding. Meegaan met emoties, meegaan in verwondering meegaan in de beleving van het nu. Het gevoel dat je gezien, gehoord en begrepen wordt maakt dat je vanuit vertrouwen samen kan genieten van de momenten van de dag….. Ook kun je zelf deze gezamenlijke  momenten organiseren. Maak gewone momenten bijzonder.  Er ontstaan zulke mooie momenten… Bijvoorbeeld in smaak beleving door samen iets lekkers te eten.  wegdromen in geliefde muziek. Wandelen door favoriete jaargetijde,door herfst bladeren stiefelen. Sneeuw onder je voeten horen kraken. Heerlijk zitten met je gezicht in het voorjaarszonnetje of een wijntje buiten op een zomeravond. Samen lachen om de koolmeesjes die bungelen aan het pinda netje. Sta even stil bij een mooie boom of bloem. Gieren om toon Hermans en Laurel en Hardy Geluk heeft niet veel nodig, even samen in dat moment van zijn hoe mooi  Juist de gewone

Ik vergeet de dagen waarin ik leef

Door mooie en noodzakelijke gesprekken met deze lieve vrouw getroffen door Alzheimer, heb ik haar leren kennen. Ik heb geprobeerd haar wensen over welzijn en wat voor haar belangrijk is om te zetten in woorden.  Zij die overgeleverd is aan de zorg omdat door dementie haar hersenen beschadigd zijn en  zij niet meer voor zichzelf kon zorgen… Aan mij kun je gelijk zien in welke bui ik ben, ook horen trouwens. Neem me serieus. en vraag alsjeblieft even hoe het gaat , maar niet waar iedereen bij is. daar heb ik moeite mee en zal mijn antwoord steevast zijn dat alles oké is.  Als ik vrolijk ben dan kun je daar niet om heen, ik praat wat luid en durf alles te zeggen wat ik denk. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen.  Ik hou van gezelligheid en een fijn gesprek, vooral als ik soms even Mijn hart moet luchten met mijn rot ziekte. Alzheimer ja dat heb ik en af en toe even praten met iemand die ik kan vertrouwen helpt me. Het valt me soms zwaar.  Ik kijk graag tv en heb hem veel aanstaan, m