Iedereen zegt vaak, werk je met mensen met dementie? Dat lijkt me echt heel zwaar.
Als ik dan zeg dat ik eigenlijk altijd veel plezier heb kijken ze me verbaasd aan.
Deze mensen hebben vaak zelf nog veel humor en laten dat ook regelmatig merken.
Ook zelfspot onder bepaalde types is heel normaal of cynisme op persoonlijk vlak met een tikkel humor. Ik heb echt vaak lol.
En betrap me regelmatig op dat ik in mezelf nog aan het na lachen ben van een situatie.
Nee het is echt plezierig tussen deze mensen.
En als ze down of verdrietig zijn ben ik er ook . Maar dan is mijn doel die lach op hun gezicht te toveren. Niet om het verdriet te verdringen. Daar neem ik de tijd voor maar er komt bijna altijd een moment waarop ik de oprechte lach weer kan vangen.
Elk mens heeft zijn eigen humor zo ook mensen met dementie ik weet ook niet altijd of deze mensen dit altijd al hebben gehad maar bij de meeste navraag aan familieleden of partners hoor dat zij daar niet veel in verandert zijn.
Ook is er humor op een ander niveau bijvoorbeeld wat kinderlijk, puberaal en ongeremd maar vaak heel komisch. Het ligt een beetje aan de fase van de dementie.
Samen lachen is erg prettig voor beide partijen daarom, mooi dat het dus niet stopt bij dementie.
Wat ik ook altijd frappant vind, mensen met dementie humor vaak heel lang blijven snappen. Ook hoorde ik weleens dat moeder nooit van bijvoorbeeld André van Duin hield maar dat zij het nu wel kan waarderen.
Ik zet regelmatig Toon Hermans, Bean,Andre van Duin of de dikke en de dunne op.
Er wordt altijd gelachen en dat lachen geeft een bevrijdend gevoel. Mensen lijken meer zichzelf te zijn als ze voluit lachen. Het helpt ook goed om een betere groepsband te creëren. (Je kiest namelijk niet zelf je medebewoners uit)
Er gaat niets boven samen lachen het zorgt voor een band en saamhorigheid.
Nee humor blijft een belangrijke factor en stopt niet bij dementie.
Reacties
Een reactie posten