Na een fijne warme maaltijd op de zaterdag avond gevolgd door een gezamenlijke vragen spel over spreekwoorden. Komen de mooiste verhalen naar boven. Ik ben ondertussen de borden geruisloos aan het voorspoelen. Om zo min mogelijk ongewenste prikkels te veroorzaken. De bewoners zitten in een grote kring aan één tafel bij elkaar. Mijn collega stelt de vragen enthousiast en duidelijk en iedereen krijgt een vraag of een spreekwoord voorgelegd. Zij stelt de vragen zo af, dat elke bewoner een antwoord kan geven en zich in zijn / haar kracht voelt. Het is zo mooi om te zien hoe iedereen meedoet en het gevoel van Samen ervaart.
Ik geniet van dit schouwspel en de prachtige verhalen die daar op volgen. Vanavond hebben we de tv niet nodig voor vermaak. Alleen één dame die na haar avond wandeling even het nieuws wil zien.
Toen het vragenspel was afgelopen bedankte iedereen elkaar voor de gezellige avond en een aantal bewoners werden begeleid die wilden gaan slapen. Een paar wilde toch nog heel even tv kijken.
Een mevrouw in de rolstoel bleef alleen achter aan tafel ze woont net een paar weken bij ons. Ik draai haar rolstoel om, zodat we elkaar aan kunnen kijken. Ondertussen ga ik rustig door met de vaat.
ze vertelt me dat het heel goed voor haar is om zulke vragen spelletjes te blijven doen. Ik vind dat juist heel goed! zo blijf ik bij de tijd. Zij is geboren in 1928 en is nu 93 ze vertelt graag over haar leven.
Ik heb op de mulo gezeten, vervolgd zij haar verhaal. Dit verhaal ken ik ondertussen al aardig goed maar luister geduldig voor de zoveelste keer haar herinnering. Dan komt er een verhaal achteraan die ik nog niet ken.
Deze mevrouw komt regelmatig bij een herinnering in oorlogstijd uit. Zo vertelde ze mij dat zij in de oorlog op klompen moest lopen ze was in de groei en haar schoenen werden snel te klein. Schoenen waren er niet legde ze me uit. Want zij had voor een meisje grote voeten en haar maat was niet voor haar beschikbaar. En vertelde mij hoe vervelend zij dit vond als tienermeisje.
Zij kwam net na de oorlog terecht op een kantoor die blij waren met haar omdat zij engels sprak dit had zij op de mulo geleerd.en was best bijzonder. Een Engelse collega vroeg waarom zij alleen maar op klompen liep. Zij vertelde dat haar maat schoenen nog steeds niet te krijgen waren waarop de hij wilde weten welke maat ze nodig had. Nou toen heb ik mijn voeten op een stuk papier met potlood omgetrokken verteld ze me. Want mijn exacte maat wist ik natuurlijk niet. De Engelse collega beloofde haar om de papieren maat op te sturen naar zijn vrouw in Engeland om daar schoen voor haar te vinden. Hoe vind je dat! Riep ze uit.
Haar hele gezicht stond op blij en haar ogen leken vreugde kraaltjes. En toen heeft u ze opgestuurd gekregen? vroeg ik nieuwsgierig. Ja en dat was geweldig! Ik kreeg kippenvel op mijn armen van het verhaal en haar intense blijheid. Wat geweldig lief van deze dame en ik vertel haar dat ik gewoon kippenvel krijg van dit mooie gebaar. Ach, zei ze ik ook!
En we lieten elkaar de haartjes zien die overeind stonden op onze onderarmen. En weet je wat ik toen gedaan heb? Nou vertel! zeg ik terwijl ik ondertussen de laatste paar wijnglazen met de hand afwas en één en al oor ben. Ze vertelt verder,
Wij hadden kennis aan mensen met mooie stoffen daar hebben we toen een mooie lap uitgezocht en gekocht en deze hebben wij haar opgestuurd zodat zij er een nieuwe jurk van kon maken. Later hebben we nog een foto opgestuurd gekregen met de zelf gemaakte jurk mooi he? Nou zegt u dat wel wat een mooie herinnering is dat voor u en een mooi voorbeeld van elkaar helpen in de nood!
Een prachtig verhaal die ik met plezier nog vele malen voorbij zal horen komen.
Reacties
Een reactie posten