Kracht van muziek is Magisch

kracht van Muziek is✨magisch ✨

Ik kom samen met een lieve collega een meneer verzorgen. Dhr. ligt op bed en het einde nadert. Deze lieve meneer ken ik al heel wat jaren. Samen hebben we muziek gemaakt en begeleide hij mij!!

Hij was pianist bij het musical koor waar ik zong en we hebben samen geregeld geoefend voor een optreden.

Een aantal jaren later trof ik dhr. bij de dag besteding, waar ik destijds werkte. Ik schrok van zijn dementie. De dementie was een heftige afasie ( niet meer kunnen zeggen wat je wil) en daarbij ook agnosie dingen niet meer herkennen of plaatsen) Opnieuw leerde we elkaar kennen en het voelde snel weer vertrouwd. In December 2015 begon ik bij Wonen bij Sepember te werken

Het lot bracht ons wederom samen in december bij “wonen bij September” we keken elkaar aan en een mooie herkenning werd vervolgd door een mooie omhelzing.

Het lukte me door te zingen tijdens de adl dhr. goed te begeleiden. Een voor meneer herkenbaar en rustig jazzy nummer “Lullaby of Birdland” Samen kregen we ermee de tanden gepoetst of ik haalde meneer ermee uit een penibele situatie. Zo mooi wat een connectie met muziek dan kan doen.

Nu ligt hij stil in bed en elke beweging is pijnlijk, we proberen deze lieve man zo comfortabel mogelijk te verzorgen in deze laatste fase van zijn leven. Na de zorg pakte ik zijn hand in de mijne. En zong heel zacht Lulaby of Birdland. mijn collega keek me even aan en wees me naar een in zijn oog rollende traan. Een moment die ik nooit meer zal vergeten. De Kracht van muziek is zo uniek onbetaalbaar!♥️

Wat is agnosie? Bij agnosie kun je nog steeds dingen zien, horen, proeven, ruiken en voelen. Je kunt deze dingen alleen niet meer herkennen of plaatsen. Zo kun je moeite hebben met het herkennen van voorwerpen, vormen, kleuren, gezichten, teksten en muziek.

#belevingsbelang #leefplezier #belangrijkeanderen

Reacties

Populaire posts van deze blog

Samen, het gevoel van niet alleen…

Wat als je wereld elk moment in onwetendheid kan verkeren en je ontreddering en chaos om je heen voelt. Welke mechanismen slaan dan aan? Vluchten? Vechten? Verstarren? Op deze momenten heb je de andere nodig….. Je komt huilend en met radeloze ogen op me af. “Ik ga weg, ik ga weg “ is wat je tegen me zegt. Als je even stil staat knikken je knieën en zakt er iets doorheen. Je zoekt de muur met je handen en legt je hoofd er tegen. Het geeft je even steun in je wanhopige gevoel. Je lichaam die zo moe is. Ik weet het niet meer, “wat moet ik nou? stamel je uit. Ik loop naar je toe en spreid mijn armen naar je uit. Met een bevrijdende “oh help me, ik weet het niet” kruip je tegen mijn hart. Ik druk je nog wat steviger in mijn warme armen. Ook jij zet je omarming dankbaar meer druk bij. Je zegt zacht “oh wat fijn. Zo staan we misschien wel een minuut je ademhaling wordt steeds kalmer. Jou zo wanhopig te zien, doet ook wat met mijn lichaam. Het onderliggende gevoel jou alla minuut van je zo

verder lezen »

Ik ben altijd verdrietig als ik weer naar huis rij....

Afscheid nemen van je geliefde met dementie is soms heel erg lastig. Je eigen gevoel iemand in de steek te laten dat is een vreselijk gevoel en blijven vaak verdrietige en moeilijke momenten, vraag hulp! Laat verzorgende of begeleiders met je meedenken hoe je dit op een fijne en ontspannen manier het beste kunt doen. Tijdens een familie gesprek vertelde de dochter van een bewoonster, dat als zij naar huis wilde telkens ruzie kreeg met haar moeder. Ze werd er geëmotioneerd en verdrietig door. Ze vertelde dat wanneer ze samen een uitstapje hadden gemaakt en ergens heel gezellig zijn gaan lunchen, dat haar moeder als zij weer terug kwamen en dan nog even op haar eigen appartement zaten na te praten. Maar op het moment van afscheid Nemen haar moeder erg onvriendelijk wordt en dat ze dan altijd samen ruzie krijgen. De dochter vertelde dan bijna altijd verdrietig te zijn als zij weer de auto in stapt om naar huis te gaan. Ik vroeg haar waar de onenigheid dan over gaat als ze weggaat. M

verder lezen »

Meisje van 56…..

Meisje van 56 kijkend in een kastanjeboom met al zijn frisse net uitgerolde groene bladeren. De witte kaarsen mooi oplichtend in de zon . De blauwe lucht met witte watten wolkjes maken het beeld af. Het brengt me terug naar dat meisje. Dat meisje dat goed kon knikkeren en met haar hakken de mooiste potjes kon draaien in het zwarte zand onder de schaduw van de kastanje boom in het paadje naast ons huis. Dat ik mn nieuwe schoenen aan had was ik even vergeten en mn vrij lichte broek zag rond de billen zwart van het zitten achter knikker pot in het zand. Daar herinnerde mijn moeder me wel aan als ik thuis kwam. Vorige week keek ik tijdens het sporten weer in zo’n prachtige kruin. De kastanjeboom en z’n witte kaarsen het voelt voor mij altijd vertrouwt als ik ze zie. Als ik ziek was keek ik liggend vanaf de bank door de donkere takken naar het groene licht van de bladeren. De kaarsen kregen allemaal kleine balletjes die beloofde mooie donker mahonie kleurige kastanjes te worden. Veel te

verder lezen »

Dementie ~Passie voor mijn werk~

Zoeken in deze blog