Doorgaan naar hoofdcontent

Ik ben altijd verdrietig als ik weer naar huis rij....


Afscheid nemen van je geliefde met dementie is soms heel erg lastig. Je eigen gevoel iemand in de steek te laten dat is een vreselijk gevoel en blijven vaak verdrietige en moeilijke momenten, vraag hulp!  Laat verzorgende of begeleiders met je meedenken hoe je dit op een fijne en ontspannen manier het beste kunt doen. 

Tijdens een familie gesprek vertelde de dochter van  een bewoonster, dat als zij naar huis wilde telkens ruzie kreeg met haar moeder. Ze werd er geëmotioneerd en verdrietig door. Ze vertelde dat wanneer ze samen  een uitstapje hadden gemaakt en ergens heel gezellig zijn gaan lunchen, dat haar moeder als zij weer terug kwamen en dan nog even op haar eigen appartement zaten na te praten. Maar op het moment van afscheid Nemen haar moeder erg onvriendelijk wordt  en dat ze dan altijd samen ruzie krijgen. 

De dochter vertelde dan bijna altijd verdrietig te zijn als zij weer de auto in stapt om naar huis te gaan. Ik vroeg haar waar de onenigheid dan over gaat als ze weggaat. Moeder verteld dan stelselmatig als de dochter weg wil gaan, “jij gaat weer weg en ik zit hier helemaal alleen”  Dochter vertelde dan er tegen in te gaan, dat ze vaak bij haar moeder komt en gezellige dingen gaan doen en het niet redelijk vond.en ze kregen dan altijd ruzie. Het gevolg dat zij erg vervelend uit elkaar gaan. 

Ik vroeg de dochter of ik  haar een tip mocht geven en dit eens wilde uit proberen. Mijn advies was om als zij afscheid wilde nemen van haar moeder na een leuk samenzijn, zij niet naar haar appartement te gaan maar bijvoorbeeld in de woonkeuken of een ander vertrek waar andere bewoners en collega’s zijn. daar eventueel nog even samen te zitten of  wat te drinken, en vandaar uit  afscheid nemen. Waarschijnlijk dat moeder dit onderwerp dan niet meer naar voren brengt in het bijzijn van anderen. Dit vond de dochter een goed plan om eens uit te proberen. 

Die dag vond het afscheid dit keer niet vanuit haar appartement maar vanuit de woonkamer. En het was een fijn afscheid zonder discussie vooral heel prettig. Ik liep nog even mee met de dochter, zij was opgelucht en geëmotioneerd dat het zo op een hele fijne manier was gegaan. Ze bedankte mij en zei het in het vervolg op deze manier afscheid te gaan nemen van haar moeder. Nu alweer een paar maanden verder zijn de afscheid momenten,  fijne momenten geworden en gaat haar dochter met een goed gevoel naar huis. 


Het is fijn als familieleden ontspannen afscheid kunnen nemen van hun dierbare met dementie.

Het blijft voor velen een lastig en verdrietig moment. Daarom is het fijn als er iemand meekijkt hoe dit verloopt en eventueel tips kan geven hoe dit het prettigst verloopt. Ik ken familieleden die door nare afscheid situaties veel minder kwamen omdat zij het zo lastig vonden om afscheid te nemen en dat is zo jammer. voornamelijk als een bewoner mee wil lopen alsof ze ook weer meegaan, deze situatie geeft dan vaak  stress en een ongemakkelijke gevoel en eindigt voor beide partijen erg vervelend en teleurstellend.

Door dit als team goed te observeren en te begeleiden kan dit in goede banen worden begeleid. Ook als familie zelf, vraag gerust hulp hier bij! Zo wordt het bezoekje minder zwaar….

Reacties

Populaire posts van deze blog

Samen, het gevoel van niet alleen…

Wat als je wereld elk moment in onwetendheid kan verkeren en je ontreddering en chaos om je heen voelt. Welke mechanismen slaan dan aan?  Vluchten? Vechten? Verstarren?  Op deze momenten heb je de andere nodig….. Je komt huilend  en met radeloze ogen op me af. “Ik ga weg, ik ga weg “ is wat je tegen me zegt. Als je even stil staat knikken je knieën en zakt er iets doorheen. Je zoekt de muur met je  handen en legt je hoofd er tegen. Het geeft je even steun in je wanhopige gevoel. Je lichaam die zo moe is. Ik weet het niet meer, “wat moet ik nou? stamel je uit. Ik loop naar je toe en spreid mijn armen naar je uit. Met een bevrijdende “oh help me, ik weet het niet” kruip je tegen mijn hart. Ik druk je nog wat steviger in mijn warme armen. Ook jij zet je omarming dankbaar meer druk bij. Je zegt zacht “oh wat fijn. Zo staan we misschien wel een minuut je ademhaling wordt steeds kalmer. Jou zo wanhopig te zien, doet ook wat met mijn lichaam. Het onderliggende gevoel jou alla minuut van je zo

Moet ik je een klap tegen je kop geven?

Vrienden voor het leven maar wat als je vriend de diagnose dementie krijgt. Ga je er nog wel heen. Vind je het moeilijk en weet je niet hoe je dat een plek geeft in je relatie. Veel mensen krijgen hier mee te maken. Zo kwam ik ingesprek met een meneer in de sportschool. Ik zit na het sporten in mijn sportschool in één van de twee massage stoelen. Het is mij beloning en toetje na het mezelf even flink uit te dagen en de weerstand opzoeken.  Naast me zit regelmatig een meneer van in de zeventig schat ik in. Maar ik ben slecht in schatten. Hij loopt erg moeilijk en heeft me weleens vertelt dat zijn rug versleten is. Hij komt samen met ik neem aan vrienden in de zelfde leeftijd. Zo Komen ze wat bravoure binnen op een manier ouwe jongens krentenbrood en willen elkaar te slim af zijn met flauwe grappen. Vandaag zat hij er eerder in de stoel en had ik mijn relax muziekje nog niet op staan dus er kwam een gesprek op gang als ik plaats neem in de stoel heb ik het nog warm van het sporten en dra