Samen, het gevoel van niet alleen…

Wat als je wereld elk moment in onwetendheid kan verkeren en je ontreddering en chaos om je heen voelt. Welke mechanismen slaan dan aan? Vluchten? Vechten? Verstarren? Op deze momenten heb je de andere nodig…..

Je komt huilend en met radeloze ogen op me af. “Ik ga weg, ik ga weg “ is wat je tegen me zegt.

Als je even stil staat knikken je knieën en zakt er iets doorheen.

Je zoekt de muur met je handen en legt je hoofd er tegen. Het geeft je even steun in je wanhopige gevoel. Je lichaam die zo moe is. Ik weet het niet meer, “wat moet ik nou? stamel je uit. Ik loop naar je toe en spreid mijn armen naar je uit. Met een bevrijdende “oh help me, ik weet het niet” kruip je tegen mijn hart. Ik druk je nog wat steviger in mijn warme armen.

Ook jij zet je omarming dankbaar meer druk bij.

Je zegt zacht “oh wat fijn.

Zo staan we misschien wel een minuut je ademhaling wordt steeds kalmer.

Jou zo wanhopig te zien, doet ook wat met mijn lichaam. Het onderliggende gevoel jou alla minuut van je zorgen en pijn te willen verlossen,

laat mijn hart ook sneller kloppen. Door je in mijn armen te nemen en even zo te staan. Geeft mij gelijk ook ruimte, ruimte om het tij te keren.

De druk wordt minder ik voel je ontspanning aan en onze armen laten elkaar weten dat het goed is. Dan raken onze ogen elkaar.

Ik zie nog je verdriet maar het strakke radeloze gezicht is verdwenen. Kom, ik help je verder. Ga je met me mee? Ja zeg je zacht met een voorzichtige glimlach en ik krijg nog een kleine omhelzing als toegift. Jij bent lief hoor zegt ze zacht , jij bent ook lief, ik help je graag en ik geef haar een kus op haar wang.

Ze drukt zich nog een keer tegen me aan en zegt kom! We lopen richting een bank en ploffen iets te onstuimig neer op de bank, we lachen er hartelijk om. Heb jij ook zin in chocolade melk met slagroom vraag ik, ja zeg je gelijk met een lief gezicht, nou dan haal ik het even. Als ik terug kom zit ze nog te wachten. Haar ogen stralen bij het zien van de grote toef met slagroom op de mok. Samen genieten we van het zoete goedje met onze neuzen in de slagroom. Samen, even samen. Het gevoel van niet alleen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat als je wereld er één is, met Dementie om je heen.

‘Wie heeft mij hier gebracht?’ Vraagt een nieuwe bewoonster op een dwingende toon. ‘Ik blijf hier geen moment langer! Wat denken jullie wel niet, stelletje malloten!’ De hardheid van iemand met decorumverlies (soms bijkomend symptoom van dementie) wordt als ongeremd gedrag gezien en is best intensief voor medebewoners, familie en zorgmedewerkers. Ik hoor hier niet thuis Deze moeilijke momenten zijn soms hartverscheurend om aan te horen en hoe ik ook reageer; bij deze mevrouw helpt even helemaal niks. Ik laat het over mij heenkomen en probeer mee te gaan in haar verontwaardiging en boosheid en probeer haar naar een rustige plek te begeleiden. We komen onderweg een mevrouw tegen met een gevorderd stadium van dementie. Onze nieuwe bewoonster neemt geen blad voor de mond en roept: ‘kijk dan dit ziet er toch niet uit! Daar moet een dokter voor komen en een eind aan maken!’ Een medebewoonster die het hoort zegt tegen haar: ‘maar dat kunt u toch niet zeggen! En bovendien praat eens wat zachte

verder lezen »

Pijn,

Ik zie haar als ik binnen kom en mijn dienst begint. Beteuterd en bijna verdrietig kijkt ze voor zich uit. Als ik goede middag zeg tegen iedereen raken onze ogen elkaar. Ik zwaai en lach mijn blije lach naar haar. Haar ogen lichten even op. Ik loop naar haar toe en zeg hai en noem haar naam. Ze zegt “dag lieverd” Als ik haar vraag hoe gaat het met je? Kijkt ze me serieus aan en zegt “ik ga naar huis! Ik ga naar mijn moeder als die er nog is. Bah waarom ben ik toch hier? Ik ga vandaag echt naar huis. Dat moet toch kunnen? Ik sluit haar in mijn armen. De lieve schat…. Ik zeg haar dat ik het begrijp ze kijkt me aan, ga je met me mee? Dat lijkt me gezellig zeg ik. Maar ik ben net binnen en heb wel zin in een warme chocolademelk, haar gezicht veranderd “oh das ook wel lekker, je had het vast koud buiten vraagt ze bezorgd. Wil jij ook? “Mag dat! Ja tuurlijk zeg ik, ga lekker zitten wil je er ook slagroom op. Haar ogen worden klein en lachen het uit “oh ja lekker! Later kom ik met de tw

verder lezen »

Meisje van 56…..

Meisje van 56 kijkend in een kastanjeboom met al zijn frisse net uitgerolde groene bladeren. De witte kaarsen mooi oplichtend in de zon . De blauwe lucht met witte watten wolkjes maken het beeld af. Het brengt me terug naar dat meisje. Dat meisje dat goed kon knikkeren en met haar hakken de mooiste potjes kon draaien in het zwarte zand onder de schaduw van de kastanje boom in het paadje naast ons huis. Dat ik mn nieuwe schoenen aan had was ik even vergeten en mn vrij lichte broek zag rond de billen zwart van het zitten achter knikker pot in het zand. Daar herinnerde mijn moeder me wel aan als ik thuis kwam. Vorige week keek ik tijdens het sporten weer in zo’n prachtige kruin. De kastanjeboom en z’n witte kaarsen het voelt voor mij altijd vertrouwt als ik ze zie. Als ik ziek was keek ik liggend vanaf de bank door de donkere takken naar het groene licht van de bladeren. De kaarsen kregen allemaal kleine balletjes die beloofde mooie donker mahonie kleurige kastanjes te worden. Veel te

verder lezen »

Het mooie en bijzondere is…

Het mooie en bijzondere is…. Mensen met dementie leven in het moment. Meegaan in dat moment, maakt de medemenselijke verbinding. Meegaan met emoties, meegaan in verwondering meegaan in de beleving van het nu. Het gevoel dat je gezien, gehoord en begrepen wordt maakt dat je vanuit vertrouwen samen kan genieten van de momenten van de dag….. Ook kun je zelf deze gezamenlijke momenten organiseren. Maak gewone momenten bijzonder. Er ontstaan zulke mooie momenten… Bijvoorbeeld in smaak beleving door samen iets lekkers te eten. wegdromen in geliefde muziek. Wandelen door favoriete jaargetijde,door herfst bladeren stiefelen. Sneeuw onder je voeten horen kraken. Heerlijk zitten met je gezicht in het voorjaarszonnetje of een wijntje buiten op een zomeravond. Samen lachen om de koolmeesjes die bungelen aan het pinda netje. Sta even stil bij een mooie boom of bloem. Gieren om toon Hermans en Laurel en Hardy Geluk heeft niet veel nodig, even samen in dat moment van zijn hoe mooi Juist de gewone

verder lezen »

Ik vergeet de dagen waarin ik leef

Door mooie en noodzakelijke gesprekken met deze lieve vrouw getroffen door Alzheimer, heb ik haar leren kennen. Ik heb geprobeerd haar wensen over welzijn en wat voor haar belangrijk is om te zetten in woorden. Zij die overgeleverd is aan de zorg omdat door dementie haar hersenen beschadigd zijn en zij niet meer voor zichzelf kon zorgen… Aan mij kun je gelijk zien in welke bui ik ben, ook horen trouwens. Neem me serieus. en vraag alsjeblieft even hoe het gaat , maar niet waar iedereen bij is. daar heb ik moeite mee en zal mijn antwoord steevast zijn dat alles oké is. Als ik vrolijk ben dan kun je daar niet om heen, ik praat wat luid en durf alles te zeggen wat ik denk. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen. Ik hou van gezelligheid en een fijn gesprek, vooral als ik soms even Mijn hart moet luchten met mijn rot ziekte. Alzheimer ja dat heb ik en af en toe even praten met iemand die ik kan vertrouwen helpt me. Het valt me soms zwaar. Ik kijk graag tv en heb hem veel aanstaan, m

verder lezen »

Dementie ~Passie voor mijn werk~

Zoeken in deze blog