Doorgaan naar hoofdcontent

Moet ik je een klap tegen je kop geven?

Vrienden voor het leven maar wat als je vriend de diagnose dementie krijgt. Ga je er nog wel heen. Vind je het moeilijk en weet je niet hoe je dat een plek geeft in je relatie. Veel mensen krijgen hier mee te maken. Zo kwam ik ingesprek met een meneer in de sportschool.


Ik zit na het sporten in mijn sportschool in één van de twee massage stoelen. Het is mij beloning en toetje na het mezelf even flink uit te dagen en de weerstand opzoeken. 
Naast me zit regelmatig een meneer van in de zeventig schat ik in. Maar ik ben slecht in schatten. Hij loopt erg moeilijk en heeft me weleens vertelt dat zijn rug versleten is.

Hij komt samen met ik neem aan vrienden in de zelfde leeftijd. Zo Komen ze wat bravoure binnen op een manier ouwe jongens krentenbrood en willen elkaar te slim af zijn met flauwe grappen.
Vandaag zat hij er eerder in de stoel en had ik mijn relax muziekje nog niet op staan dus er kwam een gesprek op gang als ik plaats neem in de stoel heb ik het nog warm van het sporten en drapeer ik mijn handdoek en mijn trainingsjack over mij heen. Al een paar keer uit gelegd dat  de airco je snel afkoelt en dat afkoelen heel slecht is voor de spieren en dat de reden is. Maar vandaag was dit de aanleiding van ons gesprek. 

“ Weet je wat je moet doen? neem volgende keer een fleece dekentje mee! Mijn vrouw is er ook dol op!
Tja oudjes hebben het snel koud vertelde hij.
Ik weet het merk ik op, op mijn werk hebben we er plenty en dek ze regelmatig lekker onder. Maar hier heb ik hem niet nodig hoor!

Het gesprek kreeg een andere wending want Zo kwamen we dus op mijn werk met mensen met dementie waar ik nooit een hekel heb om over te praten. 
Jeetje dementie spreekt hij op een serieuze toon. ik heb dan een versleten rug dat is gelukkig alles. Het lijk me vreselijk dementie.
Ik denk er het zelfde over, een angstaanjagende gedachte en vertel daarna heel rustig dat het heel naar is maar niet het einde van de wereld. Ik maak veel mooie momenten mee met deze mensen. 
Maar het is waar de meeste mensen hebben er zo een vreselijk schrikbeeld van en willen er het liefst niet aan denken. Hij ging wat rechter op zitten en keek nadenkend. En begint te vertellen. Een vriend van me heeft beginnende dementie en dat valt niet mee.
Laatst was ik bij hem en herkende hij me niet meer dat valt niet mee hoor. Nee dat is ook heel naar en onbegrijpelijk gaf ik toe. Weet je wat ik zei? Nou?
Ik zei tegen hem” Piet! Zie je niet wie ik ben?
Moet ik je een klap tegen je kop geven!!
Ik ben toch Steef!!! Waarop hij zij ja hai Steef! 
En Ja toen wist hij het weer.

Ik vertelde dat dat wel een keer de werkelijkheid ging worden, niet meer weten wie of in welke verhouding je elkaar kent.
Ja daar ben ik ook bang voor.
Maar  het is  wel zo dat er een gevoel blijft bestaan een herkenning en dat je op een of andere manier bij hem hoort. Het is van belang daar niet de nadruk op te leggen berust in dat hij je naam niet meer weet maar geef het gevoel bij elkaar te horen. Zonder moeilijke vragen als “weet je nog wie ik ben? Of wat was het gisteren leuk he en wat ga je vanmiddag nog meer doen?

Als je deze vragen bewust niet meer stelt en in het moment samen gezelligheid creëert.
En dat je weet dat hij het fijn vind samen een terrasje te pakken om een biertje te drinken, of samen voetbal kijken  of naar de tennisbaan te gaan.
Oja ja?  tuurlijk ! Dat kan allemaal doorgaan.
Als je maar geen moeilijke vragen stelt waardoor iemand zich blijft schamen het allemaal niet meer te weten. 
Nee geef hem juist vertrouwen door in het moment te kijken wat er komt. En blijf complimenten geven. Wat zie je er goed uit. Wat zit je  haar zit goed, waar je ook maar van weet dat vind hij fijn om te horen. 
Dat geeft vertrouwen en dan zul je zien wat er bij ontspanning nog naar boven komt aan herinneringen. Foto’s helpen hier ook soms nog goed bij.
Wat fijn om te horen deze handvaten. Ik ga het zeker uitproberen bedankt. Heel graag gedaan hoor. En ik zou zeggen geef het door aan je vrienden. En blijf vooral naar je vriend met Alzheimer toegaan. Zo blijft zijn leven stralen.
En kun je nog mooie momenten samen beleven.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Samen, het gevoel van niet alleen…

Wat als je wereld elk moment in onwetendheid kan verkeren en je ontreddering en chaos om je heen voelt. Welke mechanismen slaan dan aan?  Vluchten? Vechten? Verstarren?  Op deze momenten heb je de andere nodig….. Je komt huilend  en met radeloze ogen op me af. “Ik ga weg, ik ga weg “ is wat je tegen me zegt. Als je even stil staat knikken je knieën en zakt er iets doorheen. Je zoekt de muur met je  handen en legt je hoofd er tegen. Het geeft je even steun in je wanhopige gevoel. Je lichaam die zo moe is. Ik weet het niet meer, “wat moet ik nou? stamel je uit. Ik loop naar je toe en spreid mijn armen naar je uit. Met een bevrijdende “oh help me, ik weet het niet” kruip je tegen mijn hart. Ik druk je nog wat steviger in mijn warme armen. Ook jij zet je omarming dankbaar meer druk bij. Je zegt zacht “oh wat fijn. Zo staan we misschien wel een minuut je ademhaling wordt steeds kalmer. Jou zo wanhopig te zien, doet ook wat met mijn lichaam. Het onderliggende gevoel jou alla minuut van je zo

Ik ben altijd verdrietig als ik weer naar huis rij....

Afscheid nemen van je geliefde met dementie is soms heel erg lastig. Je eigen gevoel iemand in de steek te laten dat is een vreselijk gevoel en blijven vaak verdrietige en moeilijke momenten, vraag hulp!  Laat verzorgende of begeleiders met je meedenken hoe je dit op een fijne en ontspannen manier het beste kunt doen.  Tijdens een familie gesprek vertelde de dochter van  een bewoonster, dat als zij naar huis wilde telkens ruzie kreeg met haar moeder. Ze werd er geëmotioneerd en verdrietig door. Ze vertelde dat wanneer ze samen  een uitstapje hadden gemaakt en ergens heel gezellig zijn gaan lunchen, dat haar moeder als zij weer terug kwamen en dan nog even op haar eigen appartement zaten na te praten. Maar op het moment van afscheid Nemen haar moeder erg onvriendelijk wordt  en dat ze dan altijd samen ruzie krijgen.  De dochter vertelde dan bijna altijd verdrietig te zijn als zij weer de auto in stapt om naar huis te gaan. Ik vroeg haar waar de onenigheid dan over gaat als ze weggaat. M