Geduld is een schone zaak…

Even snel, zit er vaak niet in en vergt vooruitzien, observeren, inleven en creatief meebewegen.

Het is al bijna zes uur en het eten is zo goed als klaar. De tafels zijn nog niet gedekt en de bewoners zitten verdeeld aan de tafels in de woonkeuken.

De stagiaire Lieke (fictief) begint met het ontruimen van de tafels de collega die gekookt heeft geeft nogmaals aan dat het eten klaar is en we nu echt de tafels moeten gaan dekken. Ze vraagt is er al iemand die de bewoners van boven aan het halen is ? Ja merk ik op. 

Lieke begint een wat gehaast de tafels te ontruimen. Een mw. die aan het lezen is en wat tekenspullen om zich heen heeft liggen word gevraagd door Lieke, zal ik het even opruimen? En begint al de tekenspullen op te pakken maar ze laat Lieke weten Blijf eraf! Dit is van mij en ik ruim dit zelf op!  Maar we gaan zo eten zegt lieke wat beduusd , dus geef maar dan kan ik de tafel dekken voor het eten? Met twee handen beschermd zij haar spulletjes en zegt nogmaals nee afblijven. Het gezicht van Lieke staat niet blij dit schiet niet op denkt ze waarschijnlijk. Kom maar ik ruim het wel even voor u op probeert zij nog een keer met een liefdevolle stem. Maar haar gezicht zegt iets anders. Ga weg jij!

 Ik probeer al even oog contact te krijgen met Lieke. Maar in haar moeilijke situatie is even geen plaats voor iets anders. Ik loop even naar haar toe en vraag met een knipoog of zij de andere tafel zou willen dekken.

Ik maakt de tafel verder af en laat mw. met haar spulletjes even met rust en dek naast haar nog een plekje die ik later voor haar kan doorschuiven.

Als ik de glazen toevoeg vraag ik wat leest u? is het interessant? Ach nee ik blader maar wat. Ik vraag haar het begint al lekker te ruiken hier vindt u ook niet? Heeft u ook al trek? Ja het ruikt heerlijk. Ondertussen vraag ik heel rustig vind u het goed als ik uw spulletjes iets aan de kant schuif dan kan ik voor u de tafel dekken. Oh ja hoor gaat u gang zegt zij vriendelijk.

Zo schuif ik de spulletjes op en laat het even liggen.

Op het moment dat ik een andere dame aan tafel begeleid raakt ze in gesprek met haar buurvrouw. Ik vraag tussen door even, ik zal dit even op een veilige plek leggen waar u het na het eten weer kunt pakken en waar het even netjes is opgeruimd.(deze dame is erg ordelijk en netjes) Ze kijkt me aan en zegt ja fijn dan kan ik het zo weer gebruiken. Ik ruim de spullen op in de kast en we kunnen met een gemoedelijk hart onze maaltijd genieten. 

Lieke gaf later aan het fijn te vinden dat ik haar heb kunnen laten zien hoe zij het de volgende keer eventueel zou kunnen aanpakken. Ik vertelde haar  hoe je bij deze dame mee moet gaan in haar beleving. Afleiding en Meegaan in de wereld waarin deze mw. haar eigen regie wil bepalen. Als je dit respecteert loopt het soepeler en bereik je vaak meer. En “even snel”  werkt sneller als je meebeweegt en je eigen normen even niet laat meespelen en opzij kunt zetten.

Dan komt er ruimt om creatief te reageren.