Doorgaan naar hoofdcontent

Ik wil gewoon naar buiten!



Als het als thuis voelt ga ik niet op zoek naar de deur!  Ik wil er gewoon even door!
Ik zoek en trek mijn jas aan om even buiten te kunnen zijn. Even met mijn hoofd in de wind. Even de vogels horen fluiten, regen voelen op mijn gezicht, het groen om me heen.

Niemand houdt mij dan tegen, ik wil gewoon even naar buiten! Dat kan toch wel? 
Een arm vind ik fijn en meestal ook aangenaam. 
Samen is leuker en gezelliger. Ik wil naar buiten want buiten hoort in mijn leven. De lucht van net geregend op warme tegels op straat of dennenbomen geurend in een warme zomerwind. Het is me allemaal zo vertrouwd.

Ook al vriest het, houdt mij toch niet tegen, want buiten hoort er bij.  Kom ga  maar zitten hoor ik ze tegen me zeggen,  “lekker een kopje koffie” nee dat  is nu even niets voor mij!
Trek je jas aan en loop rustig even met me mee.
Samen in de avondzon, klaprozen zien of in de winter het ijs op de plassen zien! de rijp aan de bomen om vervolgens met de gure wind naar huis toe te lopen om me  weer thuis in de warmte, herkenning en liefde te dopen. Blij met mijn rode wangen samen aan de warme chocomelk wat heb ik genoten van het even naar buiten. Het gevoel van buiten en vrijheid is gelukzalig en geeft me  rust en tevredenheid. Bedankt dat je met mij mee beleefde, van wat ik even nodig had. 

Geschreven vanaf mijn heerlijke balkon in klenovica Kroatië genietend van buiten warme wind door mijn haren, bedenkend hoe belangrijk buiten is voor ieder mens!


Reacties

Populaire posts van deze blog

Ik ben bij je, maar ik mis je…

Vaak zie ik gebeuren dat een partner, zoon, dochter of vrienden niet herkend worden. Dat is en blijft een heel pijnlijk en confronterend moment. Ik kreeg onlangs terecht een reactie dat er te weinig aandacht naar partners van mensen met dementie gaat. Ook een partner wordt geregeld niet herkend en is een ongelooflijk verdrietige situatie.  Het ene brein weet dat het andere brein er niets aan kan doen maar het gevoel zegt heel wat anders. Het omdenken in benadering hierin is een moeilijk proces, die na meerdere malen confronteren steeds meer acceptatie kan geven. De uitleg en eventueel begeleiding over deze benadering van een dierbare  is van belang voor het verloop van het samenzijn.  Als ik zie dat geliefden het weten op te brengen  de ziekte te doorzien, zijn er nog mooie momenten te beleven. Vaak is de herkenning er wel, maar het brein weet bijvoorbeeld  niet het woordje dochter of zoon of naam te benoemen. Maar in alles merk je vaak herkenning en weten zij in hun gevoel jij hoort b

Moet ik je een klap tegen je kop geven?

Vrienden voor het leven maar wat als je vriend de diagnose dementie krijgt. Ga je er nog wel heen. Vind je het moeilijk en weet je niet hoe je dat een plek geeft in je relatie. Veel mensen krijgen hier mee te maken. Zo kwam ik ingesprek met een meneer in de sportschool. Ik zit na het sporten in mijn sportschool in één van de twee massage stoelen. Het is mij beloning en toetje na het mezelf even flink uit te dagen en de weerstand opzoeken.  Naast me zit regelmatig een meneer van in de zeventig schat ik in. Maar ik ben slecht in schatten. Hij loopt erg moeilijk en heeft me weleens vertelt dat zijn rug versleten is. Hij komt samen met ik neem aan vrienden in de zelfde leeftijd. Zo Komen ze wat bravoure binnen op een manier ouwe jongens krentenbrood en willen elkaar te slim af zijn met flauwe grappen. Vandaag zat hij er eerder in de stoel en had ik mijn relax muziekje nog niet op staan dus er kwam een gesprek op gang als ik plaats neem in de stoel heb ik het nog warm van het sporten en dra

Verborgen ik, dat ben ik ( schuifelend onderweg)

Haar achteruitgang raakt me Tegelijkertijd weet ik dat zij er zelf geen weet meer van heeft. Haar boven brein is volledig vervaagt dus het geheugen en het denkende brein werken niet meer. Het onderbrein (ook wel het emotionele brein genoemd) is overgebleven.   Zie onder mijn blog de mooie uitleg over het brein met dementie, van Anneke van der plaats Zij leeft in het hier en nu zonder idee van tijd en geen idee waar zij zich bevind. Het hier en nu wordt afgewisseld met angst, blijdschap, boosheid en    bedroefdheid. Herkenning die ik zie en voel is er nog steeds, maar het wordt troebel. Ik heb haar leren kennen toen zij zich nog met woorden kon uitdrukken. Die tijd is voorbij en ik zal het met mijn 5 jaar opgeslagen informatie moeten doen. Haar welzijn hangt nu totaal af van wie haar mag begeleiden. Blog…               Verborgen ik, dat ben ik. Ik leef van emotie naar emotie. Mijn sprekende taal is nagenoeg verdwenen, maar soms komt er een mooie zin of een woord als ik me veilig voel, v